Hodowla abisyńska

Do hodowli zaleca się wybór zwierząt o dobrych liniach. Jednocześnie zaleca się zwrócenie szczególnej uwagi na jakość samców, ponieważ. samce przekazują swój typ potomstwu lepiej niż samice. Tymczasem wielu hodowców myli się, myśląc, że zwierzęta z idealną liczbą rozet na pewno dadzą idealne potomstwo. W takich miotach obserwuje się prosięta z nadmierną liczbą rozet. Dlatego zaleca się wybór do hodowli zwierząt z niewielkimi wadami. Główny warunek: te niedociągnięcia nie powinny występować jednocześnie u mężczyzn i kobiet. Należy również unikać hodowli zwierząt, u których jakakolwiek wada jest przekazywana z pokolenia na pokolenie – niezwykle trudno jest pozbyć się takich braków w procesie dalszej pracy hodowlanej.

Trudność w doborze zwierząt hodowlanych polega na tym, że hodowcy bardzo niechętnie sprzedają dobre prosięta, w większości przypadków pozostawia się je w swoich odchowalniach.

Do hodowli tych zwierząt oprócz znajomości pożądanych i niepożądanych cech rasy niezbędna jest znajomość genetyki. W stosunku do gładkiej szaty dominuje znak formowania rozety. Co to znaczy: przy krzyżowaniu świni gładkowłosej z rozetą standardową uzyskuje się prosięta rozetkowe już w pierwszym pokoleniu, ale jednocześnie z punktu widzenia hodowców liczba i rozmieszczenie rozet odbiega od standard. Drugi czynnik odpowiada za liczbę i lokalizację gniazd, oznaczanych w literaturze przez „m” – modyfikator. Ten czynnik jest recesywny, który jest przenoszony jako homozygota i zmienia świnię rozetową w standardowego abisyńczyka. (Wrighta 1935).

U abisyńczyków pełnej krwi szczególne znaczenie ma liczba i lokalizacja oczodołów. Preferowane są 4 rozety, umieszczone w linii prostej nad korpusem. Za nimi w tylnej części korpusu znajdują się jeszcze 4 gniazda w linii prostej (widok z góry). W takim przypadku należy zwrócić uwagę na to, aby środki kielichów były małe, a kielichy równomiernie rozmieszczone. Przy absolutnie jednolitym i symetrycznym rozmieszczeniu rozet, pomiędzy rozetami tworzą się skierowane pionowo grzbiety. Na szczególną uwagę zasługuje grzebień pośrodku ciała, rozciągający się od głowy do końca tułowia. Z tyłu głowy ten grzebień tworzy pasma, które nadają barkom świni masywny wygląd. Grzbiet ten przecina grzebień barkowy i grzebień utworzony przez rozety w drugiej części korpusu. Patrząc z góry, sierść jest podzielona na kwadraty za pomocą grzebieni. Im twardsza sierść, tym lepiej się prezentuje. Z doświadczenia wynika, że ​​samce mają twardszą sierść niż samice. Zjawisko to ma podłoże hormonalne i obserwuje się je również u wykastrowanych samców – ich sierść jest równie miękka jak u samic.

Pożądane są również rozety ramienne i nosowe. Nie są przepisane przez normę, ale podnoszą wartość hodowlaną zwierzęcia. Podczas gdy rozety nosowe znajdują się w pobliżu nosa, rozety ramienne znajdują się na wysokości łokci.

Taka mnogość kryteriów prowadzi do mnóstwa dużych i małych „błędów”, których idealne zwierzę rasowe nie powinno mieć. Na przykład liczba gniazd nie zawsze jest poprawna. Często są też redundantne gniazda. W przypadku „podwójnych rozet” odległość między środkami rozet nie powinna przekraczać 0,5 cm. Nadmierne rozety znajdują się w innych miejscach wełny, częściowo nachodzą na siebie sąsiednimi rozetami lub znajdują się w obszarze prążków i zakłócają harmonię symetrycznego wzoru. Standard dopuszcza podwójne gniazda, ale nie zbędne. Ten standard zwiększa złożoność hodowli. Brak grzebieni jest również niedopuszczalny przez normę.

Kolejne błędy to położenie rozet na tułowiu i rozet na biodrach nie w tej samej linii. W takim przypadku grzbiety są przesunięte, a symetria zostaje złamana. Wadą są też zbyt otwarte i duże środki rozet, które na wystawie oceniane są według stopnia nasilenia. Należy również zauważyć, że sierść jest zbyt miękka i zbyt krótka. Długość płaszcza powinna wynosić ok. 3,5 cm. Długość sierści różni się w zależności od koloru. Tak więc wielobarwne i białe loszki często mają dłuższą szatę niż loszki jednobarwne lub loszki agouti.

Ważnym kryterium dla rasy jest sztywność sierści. Również tutaj loszki aguti i czarne mają bardziej miękką szatę niż loszki wielobarwne i loszki z serii czerwonej (rude, złote, płowożółte, kremowe, szafranowe, białe).

Problemy hodowlane wpływają również na poprawność uszu. O ile wieloletnim kolorom hodowlanym często towarzyszą dobre uszy, o tyle nowym kolorom towarzyszą problemy z kształtem i położeniem uszu.

Innym zjawiskiem obserwowanym u abisyńczyków jest słaba intensywność koloru. Bardzo rzadko spotyka się abisyńczyków o umaszczeniu porównywalnym z umaszczeniem świń gładkowłosych. Hodowcy powinni dążyć do zwiększenia intensywności umaszczenia, ale jednocześnie muszą mieć świadomość, że podszerstek jest widoczny ze względu na rozety, a abisyńczyki zawsze będą jaśniejsze od gładkich. Na wystawach lżejszy podszerstek jest czymś oczywistym.

Przygotowanie do wystawy Abisyńczyków jest bardzo proste. Są to: strzyżenie pazurów, czyszczenie uszu, łap, czyszczenie wełny z silnych zanieczyszczeń.

Aby nie utracić wymaganej sztywności okrywy włosowej, nie zaleca się kąpania prosiąt przed wystawą.

Posłowie

Jak już zauważyłeś, hodowla abisyńczyków nie jest łatwym i ciekawym biznesem. Dlatego bardzo ważne jest, aby hodowcy wymieniali się doświadczeniami i informacjami.

W poprzednich tematach poznaliśmy już wspaniałe świnki, które są w naszym klubie. Pierwszy krok w kierunku udanej pracy hodowlanej został już zrobiony. Teraz bardzo ważne jest, aby hodowcy zamieszczali zdjęcia samców i samic oraz ich potomstwa. Możemy więc wspólnie przemyśleć i pomóc sobie w doborze producentów dla konkretnego zwierzęcia, wspólnie zrozumiemy genetykę kolorów i dziedziczenie rozet i oczywiście będziemy cieszyć się przyjazną komunikacją.

© Larisa Schultz