Pies gończy

Charakterystyka Beagle'a

Krótka informacja

• Inteligentny, oddany;
• wytrzymały;
• Uważny.

Plusy i minusy beagle

Do głównych zalet znawców rasy zalicza się:

• brak nieprzyjemnego zapachu;
• włosy krótkie, nie podlegające linieniu;
• życzliwość (nawiązują kontakt zarówno z dorosłymi, jak i dziećmi);
• bezkonfliktowy (idealnie współistnieje z innymi zwierzętami);
• pogodne usposobienie;
• mobilność i aktywność.

Są też wady:

• potrzeba odpowiedniego szkolenia;
• upór i samowola;
• nietolerancja samotności;
• skłonność do ucieczki;
• dzwonienie i głośne szczekanie;
• predyspozycje do pełni z niedożywieniem.

Opis Beagla

Beagle to mały pies, podobny wyglądem do Foxhound , ale w mniejszym rozmiarze.

Głowa

Całkowicie proporcjonalne do ciała. Dzięki lekko kwadratowemu kształtowi wygląda potężnie, a nawet szorstko. U kobiet wygląda bardziej elegancko. Skóra na czaszce jest gładka, bez wyraźnych fałd. Guz potyliczny u osoby dorosłej jest prawie niewidoczny. Czoło jest wypukłe i umiarkowanie obszerne.

Szczęka jest mocna i dobrze rozwinięta. Ugryźć – nożycowy. To prawidłowe położenie szczęk pozwala na mocny chwyt. Dla psów myśliwskich jest to bardzo ważne. Usta powinny mieć 42 zęby. Siekacze są ustawione pionowo. Pełne uzębienie powstaje w ciągu sześciu miesięcy.

Kufa nie jest spiczasta. Stop wyraźnie dzieli czaszkę na dwie części – od nosa po tył głowy. Staje się to wyraźnie widoczne, gdy patrzy się na psa z profilu.

Nos jest zwykle czarny. Szeroki. Nozdrza otwarte, duże. Ciemniejszy odcień jest akceptowalny u zwierząt o jasnym umaszczeniu. Wiatr jest umiarkowany, usta nie przylegają ściśle do szczęki.

Oczy

Powinny być brązowe lub jasnobrązowe. Duże, sadzone płytko. Zgodnie ze standardami, jeśli spojrzysz na zwierzę z przodu, oczy i nos powinny tworzyć trójkąt o równych bokach. Powieki suche, z wyraźną pigmentacją.

Uszy

Zwykle miękkie, wiszące (jednocześnie zgodnie ze standardem rasy powinny sięgać czubka nosa). Sierść na nich jest krótka, ale dość gruba. Osadzone nisko i zwisające po bokach, blisko kości policzkowych.

Szyja

Ta część ciała psa powinna być na tyle długa, aby opuścić pysk na ziemię i szukać śladu. Charakteryzuje się lekkim zawieszeniem i dobrą elastycznością.

Rama

Dobrze zbalansowany. Linia kręgosłupa jest prosta i równa.

Zad jest umiarkowanie opadający. Tułów jest muskularny, gładki, średniej długości, z szeroką klatką piersiową, zwężającą się w kierunku brzucha.

Schab jest duży, ale krótki.

Klatka piersiowa zgodnie ze standardem powinna być opuszczona poniżej poziomu łokci.

Brzuch napięty, nie obwisły. Mięśnie są dobrze zdefiniowane.

Samce mają dwa dobrze rozwinięte jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Ogon

Pokryty gęstą wełną, bardzo gruby, tworzący na końcu chwost. Jego długość jest stosunkowo krótka w porównaniu z tułowiem. Zgodnie ze standardem ogon powinien być noszony wysoko, ale nie zagięty nad tułowiem. Eksperci mówią o takim ogonie: „Pies go nosi” wesoło „. To właśnie ta cecha jest uważana za znak rozpoznawczy rasy.

kończyny

Łapy są mocne, szczególnie tylne. Palce są małe, stłoczone, z gęstymi czarnymi opuszkami. Pazury nie są długie.

Kończyny przednie są proste i równoległe do ciała. Ramiona skośne, muskularne. Łokcie zawsze patrzą wstecz. Odległość od łokcia do podłoża powinna wynosić połowę długości kłębu psa.

Kończyny tylne są mocniejsze niż przednie, biodra są bardzo dobrze rozwinięte. Kąt kolan jest wyraźnie określony.

Łapy harmonijnie łączą się z tułowiem, pies nie wygląda nieproporcjonalnie.

Chód

W trakcie chodzenia plecy nie wyglądają na garbate ani pochylone. Krok jest bardzo luźny i lekki. Beagle nigdy nie chodzą. W trakcie biegu zwierzę jest odpychane przez tylne nogi, podczas gdy przednie kończyny są skierowane do przodu.

wełniany pokrowiec

U zdrowego zwierzaka jest błyszcząca i gęsta. Sztywność jest umiarkowana. Podszerstek jest całkowicie nieobecny. Przykrycie takie doskonale chroni zwierzę przed deszczem i śniegiem, nie nasiąka wilgocią przez długi czas. Ta cecha jest charakterystyczna dla psów myśliwskich.

Krótkie włosy pozwalają na swobodne poruszanie się po lesie, bez trzymania się gałęzi krzewów i drzew.

Kolor

Dopuszczalne są wszystkie kolory charakterystyczne dla psów gończych, z wyjątkiem wątrobowego. Dopuszczalny jest trójkolorowy. Najpopularniejszą opcją jest czarno-biało-czerwona. Można to uznać za tradycyjne dla przedstawicieli tej rasy.

Mogą występować psy różnorodne, cytrynowo-białe, gładkie białe. Istnieją również kolory, które łączą nie trzy kolory, a tylko dwa – czarno-biały, biały i czerwony.

Wszystkie rodzaje kolorów, z wyjątkiem czystej bieli, mogą posiadać plamki – bardzo małe ciemne plamki. Jednocześnie zgodnie z normą koniec ogona zwierzęcia musi zawsze pozostać biały – to znak, że zwierzę należy do rasy myśliwskiej. Cecha ta występuje u wszystkich psów, niezależnie od głównego koloru sierści.

Rozmiar i waga

Wysokość w kłębie powinna wynosić 33-40 cm. Waga waha się od 9 do 12 kg. Samice są zawsze mniejsze od samców.

Wskaźniki te zależą bezpośrednio od wieku zwierzęcia. Szczenięta po urodzeniu ważą całkiem sporo – 250-400 gramów. Po dwóch miesiącach różnica między masą samców i samic staje się bardziej zauważalna.

Beagle osiągają ostateczną wagę po około roku. W tym okresie główne parametry zwierzęcia powinny zbliżać się do standardowych. Aby zapewnić prawidłowy przyrost masy ciała, szczenięta muszą być karmione regularnie, stosownie do ich wieku.

Odchylenia od normy uznawane są za wady. W hodowli mogą brać udział wyłącznie przedstawiciele rasy, którzy posiadają pełen zestaw cech charakterystycznych rasy.

Nasilenie wady określają eksperci w zależności od tego, jak bardzo dana cecha wpływa na rozwój psa – fizyczny i psychiczny.

Charakter beagla

Beagle wydają się bardzo przyjazne i słodkie. Ale nie zapominaj, że początkowo są to psy myśliwskie, które wymagają poważnego podejścia ze strony właścicieli. Są bardzo uparte i szkolenie jest niezbędne. Bez odpowiedniej uwagi i mocnej ręki beagle wymyka się spod kontroli. Jest to obarczone nie tylko nieposłuszeństwem na ulicy, ale także uszkodzeniem wszystkiego, co spotyka psa. Niepohamowana energia beagla może spowodować zniszczenia, których skala może nie tylko zaskoczyć, ale i zszokować nieprzygotowanych właścicieli.

Jeśli jednak poświęcisz wystarczająco dużo czasu na wychowanie i tresowanie psa (nie chce on trenować, więc potrzebujesz sporo cierpliwości ze strony właściciela), otrzymasz przyjaznego i oddanego zwierzaka. Dobrze dogaduje się nie tylko ze wszystkimi członkami rodziny, w tym z małymi dziećmi, ale także z innymi zwierzętami w domu.

Te psy nie lubią samotności. Agresja u przedstawicieli tej rasy nie jest typowa. Jeśli występuje, uważa się to za wadę.

Te psy są bardzo oddane swemu panu i zawsze gotowe go chronić – tchórzostwo nie jest dla nich charakterystyczne.

Beagle są niezwykle aktywne. Aby wyładować swoją energię, zwierzę musi regularnie chodzić na spacer. W sezonie letnim eksperci doradzają, aby zdecydowanie zabrać psa do lasu.

Edukacja i trening

Warto pamiętać, że rasa ta pierwotnie była hodowana do polowań na króliki i zające. Dlatego zwierzę potrzebuje wysokiej jakości szkolenia, w przeciwnym razie może stać się niegrzeczne i uparte. Edukacją beagle należy zająć się w odpowiednim czasie, w przeciwnym razie wymknie się to spod kontroli. Tylko profesjonalista może pomóc w reedukacji.

W przypadku braku odpowiedniej uwagi zwierzę nie tylko ucieknie na ulicę, ale także zepsuje rzeczy w domu – obgryzie buty, meble, podłogę itp. Aby temu zapobiec, należy przynajmniej wyprowadzić psa na spacer trzy razy dziennie. Spacery powinny być aktywne, spuszczać psa ze smyczy, bawić się z nim w zabawy na świeżym powietrzu.

Ponieważ przedstawiciele tej rasy nie są zbyt chętni do szkolenia, właściciel musi uzbroić się w cierpliwość. Zanim zaczniesz psa myśliwskiego w mieszkaniu w mieście, powinieneś realistycznie ocenić swoje możliwości. Zastanów się, czy zwierzę będzie mogło otrzymać odpowiednią uwagę i opiekę.

Beagle często po prostu ignorują polecenia swojego pana. Dzieje się tak dlatego, że psy myśliwskie mają tendencję do podejmowania własnych decyzji.

Przedstawiciele tej rasy lubią długo szczekać. Ich głos jest głośny. Musisz być na to przygotowany, nie zawsze można od tego odzwyczaić psa.

Musisz znaleźć odpowiednie podejście do zwierzaka, a on szybko zacznie wykonywać niezbędne polecenia. Profesjonalni trenerzy potrafią nauczyć beagle najtrudniejszych sztuczek.

Musisz stale zwracać uwagę na zwierzę, przerwy są niedopuszczalne. Pies bardzo szybko zaczyna odczuwać wolność i staje się niekontrolowany. Tylko przy regularnej opiece właściciela przedstawiciel tej rasy może stać się dobrym przyjacielem i towarzyszem.

Beagli nie powinny kupować osoby, które nigdy nie miały psów. Jest mało prawdopodobne, aby nastoletnie dziecko poradziło sobie z takim zwierzakiem. Beagle to pies, któremu należy zapewnić odpowiednią ilość czasu.

Proces szkolenia rozpoczyna się od pierwszych dni pojawienia się szczeniaka w domu i obejmuje:

• trenowanie toalety;
• nauka różnych poleceń.

Podstawową zasadą, która powinna leżeć u podstaw szkolenia jest konsekwencja. Niedopuszczalne jest rozpoczynanie nauki nowej komendy do czasu pełnego opanowania poprzedniej. Głównym zadaniem właściciela jest wyegzekwowanie od psa posłuszeństwa. Taki pies, jeśli raz się złamie i zaakceptuje to jako normę, w przyszłości będzie ignorował polecenia właściciela.

Trening należy rozpocząć dopiero wtedy, gdy beagle będzie gotowy na przyjmowanie poleceń. Podczas spaceru zwierzęta lubią dokładnie badać teren, wąchać i eksplorować ziemię. Biorąc pod uwagę takie zachowanie, nauka nowych poleceń nie ma sensu. Właściciel musi poczekać, aż beagle będzie gotowy do treningu.

Nie musisz trenować zbyt długo. Trening powinien trwać tak długo, jak długo jesteś w stanie utrzymać uwagę psa. Według ekspertów proces ten nie powinien przekraczać 30 minut. Zalecana ilość to nie więcej niż dwa razy dziennie. W przypadku szczeniaka powinieneś zrobić 10-15 minut.

W procesie treningu konieczne jest stosowanie zarówno nagród, jak i kar. Nagrodą jest zwykle smakołyk lub zabawka, a najlepszą karą dla beagle jest całkowite lekceważenie ze strony właściciela. Należy skarcić psa pewnie i głośno. Kara powinna nastąpić natychmiast po popełnieniu przestępstwa.

Psa należy odzwyczaić od następujących rzeczy:

• spać z właścicielem;
• uszkodzić meble i inne rzeczy;
• gryźć i szczekać;
• skakać na ludzi;
• jeść z własnej miski.

Hodowla i opieka nad beagle

Beagle są bardzo czyste i nie wymagają szczególnej opieki. Włosy krótkie należy czesać nie częściej niż raz w tygodniu. W okresie linienia czesanie miękką szczoteczką można wykonywać codziennie. Częste kąpiele też nie przynoszą skutku. Jedyne, na co warto zwrócić uwagę, to pazury na łapach. Należy je regularnie przycinać. Zaleca się przeprowadzanie tej procedury raz na dwa tygodnie. Aktywny beagle mieszkający w miejskim mieszkaniu podczas spacerów zgrzyta pazurami o asfalt. Ale tak się nie stanie, jeśli otaczający obszar będzie pokryty przeważnie miękkim podłożem.

Mycie psa wygląda następująco:

• wlej ciepłą wodę do wanny;
• zanurz w nim psa i równomiernie zwilż całą sierść;
• dodaj niewielką ilość wody do specjalnego szamponu;
• rozprowadź tę mieszaninę równomiernie na ciele psa;
• dobrze spłucz ciepłą wodą.

W razie potrzeby procedurę można powtórzyć. Na koniec kąpieli włosy dokładnie wyciera się ręcznikiem frotte. Suszenie suszarką do włosów jest absolutnie niemożliwe. Aby zwalczyć zapach psa, zaleca się kupowanie specjalnych rodzajów detergentów.

Uszy również wymagają szczególnej pielęgnacji. Należy je codziennie sprawdzać (po każdym wyjściu na ulicę) i czyścić wacikiem zamoczonym w środku antyseptycznym. Nadmiar płynu należy usunąć, aby uniknąć stanu zapalnego. Na tej samej zasadzie zaleca się codzienne usuwanie wydzieliny z kącików oczu, tyle że zamiast środka antyseptycznego można zastosować mocną herbatę lub wywar z rumianku.

Aby dbać o zęby, kup średnio twardą szczoteczkę, pastę do zębów dla psa lub proszek do zębów. Myj zęby kilka razy w tygodniu, a najlepiej codziennie.

Ta rasa psów potrzebuje przestrzeni. Idealne dla nich byłoby trzymanie się w wiejskim domu z dużym ogrodzonym terenem, na którym można się bawić. Ale nawet w mieszkaniu będzie czuł się komfortowo, jeśli będzie możliwość chodzenia i biegania po ulicy.

Z psami tej rasy będziesz musiał dużo chodzić. Muszą gdzieś wyładować swoją energię, dlatego częste i długie spacery są nie tylko pożądane, ale wręcz obowiązkowe. Beagle uwielbiają biegać i chętnie eksplorują otaczający je świat, ulegając swoim instynktom łowieckim. Z tego powodu właściciele nie powinni spuszczać swojego zwierzaka z pola widzenia, ponieważ może zostać porwany jakimś śladem i zgubić się. Będąc na łonie natury, często zapomina wszystkie wyuczone polecenia, zaczyna gonić koty, ptaki, zbiera wszelkiego rodzaju przedmioty.

Im więcej czasu beagle spędza na zewnątrz, tym lepiej się czuje. Jego cechy łowieckie muszą zostać zrealizowane przynajmniej częściowo. Musisz chodzić z nim co najmniej 2-3 razy dziennie. Zaleca się okresowe organizowanie zwierzęciu wycieczek do natury, aby mógł wyrzucić całą zgromadzoną energię. Jeżeli nie ma możliwości zabrania psa na prawdziwe polowanie, można samemu zorganizować je ze sztuczną zdobyczą.

Jedzenie

Beagle są bezpretensjonalne w wyborze pożywienia, ale mimo to właściciel musi wyraźnie kontrolować dietę zwierzaka.

Eksperci doradzają wybór jednego rodzaju karmy dla psa – karmy specjalistycznej lub naturalnej. Nie zaleca się mieszania obu rodzajów żywności.

Najlepszym rozwiązaniem jest sucha karma, ponieważ jej skład jest całkowicie zbilansowany. W takim przypadku nie ma potrzeby zakupu dodatkowych suplementów witaminowo-mineralnych. Ten rodzaj żywienia w pełni pokryje zapotrzebowanie organizmu zwierzęcia na składniki odżywcze. Ponadto koszt suchej karmy jest znacznie niższy niż produktów naturalnych.

Można kupić taką karmę z dużym zapasem. Nie psuje się tak szybko jak zwykłe jedzenie. Możesz przechowywać paczki poza lodówką. Ponadto taką karmę łatwiej zabrać ze sobą w podróż – jest idealna dla właścicieli lubiących częste wycieczki i podróże. Taki sposób żywienia pozwoli zaoszczędzić nie tylko pieniądze, ale i czas właściciela – nie ma konieczności stania godzinami przy kuchence i samodzielnego przygotowywania jedzenia dla pupila.

Dieta powinna być bardzo starannie skomponowana. Nie zaleca się przekarmiania psów tej rasy – szybko przybierają na wadze.

Codzienną dietę suchej karmy dla psów należy podzielić na kilka części. Ponadto w misce zawsze powinna znajdować się czysta woda, na wypadek gdyby zwierzę było spragnione. Suchą karmę zaleca się namoczyć przed przyjęciem w bulionie lub przegotowanej wodzie. Pomoże to w łatwym trawieniu.

Eksperci radzą uczyć beagle'a jedzenia w tym samym czasie – dzięki temu układ trawienny będzie lepiej pracował. Nie podawaj psu więcej niż przepisana ilość. Najczęściej pies prosi o suplementy nie dlatego, że jest głodny, ale dlatego, że chce zwrócić na siebie uwagę. Po 15-20 minutach od rozpoczęcia posiłku miskę można wyjąć – pies osiągnął już normalny poziom.

Jeśli zwierzę regularnie się przejada, jego waga zacznie szybko rosnąć. Dobrze odżywiony beagle całkowicie traci swoje naturalne walory – staje się niezgrabny i ma nadwagę.

W żadnym wypadku nie należy karmić psa zgodnie ze schematem. Jeden kawałek otrzymany przez zwierzaka poza głównym posiłkiem będzie przez niego uważany za normę. Trudno będzie odzwyczaić psa od tego nawyku.

Nie wybieraj suchej karmy z niską ceną. Taka żywność nie zawiera mięsa wysokiej jakości, ale odpady mięsne. Prędzej czy później doprowadzi to do przykrych konsekwencji – pies będzie miał problemy zdrowotne. Lepiej kupić karmę dla zwierzaka w specjalistycznym sklepie. Należy wybrać paszę klasy premium lub super premium. Kupując, należy wziąć pod uwagę wiek i tryb życia psa.

Wysokiej jakości sucha karma zawiera:

• duży procent naturalnego mięsa i warzyw;
• witaminy i minerały;
• naturalne przyprawy.

Takie produkty nie powinny zawierać barwników, konserwantów, wzmacniaczy smaku, skrobi.

Szczególną uwagę zwraca się na żywienie kobiety w ciąży. Zawartość kalorii w jej diecie powinna być wystarczająca, aby mogła urodzić zdrowe szczenięta. Dla psów w ciąży i karmiących można kupić specjalny rodzaj suchej karmy.

Zdrowie

Psy rasy beagle często cierpią na:

• Alergie. Układ odpornościowy ma za zadanie chronić organizm przed infekcjami, ale reakcja alergiczna będzie na niego niekorzystnie wpływać. Takie reakcje są trudne do tolerowania przez zwierzęta. Alergeny mogą obejmować ogromną liczbę, na pierwszy rzut oka, nieszkodliwych substancji, aż po cząsteczki lub białka pochodzenia zwierzęcego i roślinnego. Przyczynami alergii są pyłki, zarodniki pleśni, mikroskopijne roztocza, ślina pcheł. Czasami są to składniki tworzące leki.
• Problemy z uszami. Są fizjologiczne. Beagle mają wiszące, zamknięte uszy, które są słabo wentylowane i gromadzą się w nich bakterie i brud. Ponadto woda może dostać się do uszu i wkradać się pasożyty. Wszystkie te czynniki przyczyniają się do rozwoju zapalenia ucha środkowego, co z kolei prowadzi do zniszczenia opon mózgowo-rdzeniowych. Dlatego ważne jest regularne badanie uszu Twojego zwierzaka i dbanie o jego higienę.
• Dysplazja stawów biodrowych jest chorobą dziedziczną. W tej diagnozie kość biodrowa jest luźno połączona ze stawem biodrowym. Czasem dysplazja w ogóle nie dokucza psu, innym razem powoduje ból i kulawiznę.
• Zespół wiśniowego oka. Tak nazywa się czerwonawa formacja na gałce ocznej, która pojawia się w wewnętrznym kąciku oka.
• Jaskra. Kolejna choroba oczu charakteryzująca się podwyższonym ciśnieniem w oku. Jaskra powoduje ból, w najgorszym przypadku utratę wzroku.
• Postępujący zanik siatkówki. W przypadku tej patologii psy przestają widzieć w ciemności, ostatecznie tracąc wzrok w ciągu dnia.
• padaczka. Często dziedziczone. Atakom towarzyszą nietypowe zachowania (na przykład niekontrolowane bieganie), drgawki.
• choroba zakaźna. Należą do nich: nosówka, zapalenie jelit, grzybica, leptospiroza. Przenoszą się poprzez kontakt z innymi zwierzętami.

Właściciele beagle powinni uważnie monitorować stan swojego zwierzaka. Jeśli w jego zachowaniu zauważymy coś niezdrowego, lepiej nie zwlekać z wizytą u lekarza.

Pochodzenie rasy

Skąd wzięły się beagle, nie ma jednoznacznej opinii. Według starożytnego greckiego historyka Ksenofonta już w starożytnej Grecji na tropie pracowały psy. Przodkowie beagle przybyli na Wyspy Brytyjskie dzięki Rzymianom. I już w mglistym Albionie te „starożytne” psy krzyżowały się z lokalnymi psami. To prawda, że ​​​​istnieją wersje o psach, które istniały w Anglii przed przybyciem Rzymian, od czasów króla Artura. Na przykład Pwill, książę Walii, miał specjalną rasę białych psów gończych.

W rezultacie do połowy XVIII wieku wykształciły się dwie odrębne rasy – gończy południowy i beagle północny. Co więcej, do lat 18. XIX wieku beagle nazywano psami zupełnie odmiennymi od dzisiejszych. Te beagle bardziej przypominały bassety o prostych nogach, z głową jamnika, czarną, czerwono-białą. Psy te posiadały doskonałe umiejętności łowieckie, tylko na zewnątrz nie były zbyt ładne. Ale to wcale nie przeszkadzało ich właścicielom.

Uważa się, że przodkami wszystkich współczesnych Beagle jest stado zebrane przez Parsona Honeywooda już w połowie XIX wieku. Zostało to zademonstrowane opinii publicznej w Essex. Do chwili obecnej w każdej znanej hodowli znajdują się potomkowie ras z tego stada. To właśnie wtedy pies nabrał dla nas nowoczesnego, znajomego wyglądu.

Zdjęcie Beagla

Dla kogo są beagle?

Rasa ta świetnie sprawdzi się dla myśliwych, a także osób wspierających aktywność na świeżym powietrzu.

Beagle to psy zwinne i przyjazne. Potrzebują stałego kontaktu z ludźmi. Dla osób często nieobecnych nie sprawdzą się. Zwierzęta pozostawione same w domu zaczynają niewłaściwie się zachowywać – gryźć meble i buty.

We współczesnym świecie pies ten służy nie tylko jako towarzysz podczas polowań, ale także jako wyszukiwarka, może długo śledzić.

Znani właściciele

Beagle bardzo lubili arystokratów i osoby koronowane. Elżbieta I i Wilhelm III wybrali przedstawicieli tej rasy na polowania, a Jerzy IV jest nawet przedstawiany na wielu płótnach wraz ze swoimi zwierzakami z krzywymi uszami.

Wiadomo, że prezydent USA Lyndon Johnson miał dwa psy rasy beagle. Bardzo znane jest zdjęcie, na którym polityk trzyma za uszy jednego z faworytów w stanie zawieszenia. Po opublikowaniu tego zdjęcia wybuchł straszliwy skandal – prezydentowi zarzucono niechęć do zwierząt.

Jak wybrać szczeniaka

Wybierając szczeniaka, należy jasno określić, do czego jest kupowany – na polowanie, na wystawy, czy po prostu jako pies domowy.

Ważna jest także płeć szczeniaka. Konary należy kupować tylko wtedy, gdy istnieje możliwość odchowania szczeniąt. Eksperci zalecają zabranie małego beagla od matki w wieku 1.5–2 miesięcy.

Wszyscy przedstawiciele tej rasy są zwykle podzieleni na trzy klasy:

• zwierzak domowy;
• panna młoda;
• pokaz.

Dla właścicieli planujących regularne uczestnictwo w wystawach i konkursach niezbędny jest zakup szczenięcia klasy wystawowej. Warto jednak zrozumieć, że taki beagle jest kilka razy droższy od innych. Aby kupić takie szczenięta, należy skontaktować się wyłącznie z elitarnym żłobkiem.

Pies hodowany do prawdziwego polowania nie nadaje się na wystawy. Należy wziąć ten fakt pod uwagę. Prawdziwi myśliwi są bardzo aktywni i nie potrafią usiedzieć w miejscu nawet na minutę.

Jako zwierzak możesz kupić dowolnego szczeniaka. Najważniejsze, żeby był zdrowy fizycznie i psychicznie i nie był agresywny.

Po zbadaniu psa należy upewnić się, że nie ma on żadnych chorób. Szczenięta zawsze wyglądają dość pulchnie.

Zachowanie miesięcznych psów również może wiele powiedzieć. Już w tym wieku widoczne są charakterystyczne cechy – ktoś jest aktywny i bawi się z innymi szczeniętami, a ktoś chowa się za matką.

Zdrowe psychicznie beagle natychmiast reagują na nowego gościa – podbiegają do niego i zaczynają węszyć.

Sierść szczenięcia powinna być równa i gładka, bez łysin. Oczy muszą być czyste, bez wydzieliny. Nos zimny i mokry.

Zęby też trzeba zbadać. Powinny być czyste i równe, a zgryz prawidłowy.

Brzuch szczenięcia jest zawsze miękki, a istniejące foki mogą wskazywać na obecność przepukliny pępkowej.

Zdjęcia szczeniąt rasy beagle

Ile kosztują beagle

Średnia cena szczenięcia wynosi 350 dolarów. Natomiast od osób prywatnych psa bez rodowodu można kupić za połowę ceny. Przedstawiciel rasy, mogący brać udział w wystawach (klasa pokazowa), będzie kosztować 700 dolarów. Jeśli więc potrzebujesz tylko towarzysza, warto zaoszczędzić pieniądze. Ale psa do hodowli warto szukać w sprawdzonych hodowlach.