Wyuczona bezradność u psów

Z pewnością każdy z nas spotkał się z określeniem „wyuczona bezradność”. Ale nie wszyscy dokładnie wiedzą, co oznacza ten termin. Czym jest wyuczona bezradność i czy może rozwinąć się u psów?

Czym jest wyuczona bezradność i czy występuje u psów?

Określenie "wyuczona bezradność”został wprowadzony przez amerykańskiego psychologa Martina Seligmana w latach 60. XX wieku. I zrobił to na podstawie eksperymentu z psami, tak że po raz pierwszy wyuczona bezradność została, można powiedzieć, oficjalnie zarejestrowana u psów.

Istota eksperymentu była następująca.

Psy podzielono na 3 grupy i umieszczono w klatkach. W której:

1. Pierwsza grupa psów została porażona prądem, ale mogła wpłynąć na sytuację: nacisnąć dźwignię i przerwać egzekucję.
2. Druga grupa psów doznała elektrowstrząsów, jednak w przeciwieństwie do pierwszej nie mogła ich w żaden sposób uniknąć.
3. Trzecia grupa psów nie doznała porażenia prądem – była to grupa kontrolna.

Następnego dnia eksperyment kontynuowano, ale psy nie umieszczono w zamkniętej klatce, ale w pudle z niskimi bokami, przez które można było łatwo przeskoczyć. I znowu zaczął dawać zrzuty prądu. W rzeczywistości każdy pies mógłby natychmiast ich ominąć, wyskakując ze strefy zagrożenia.

Jednak stało się, co następuje.

1. Psy z pierwszej grupy, które miały możliwość zatrzymania prądu poprzez naciśnięcie dźwigni, od razu wyskakiwały z boksu.
2. Psy z trzeciej grupy również od razu wyskoczyły.
3. Psy z drugiej grupy zachowywały się dziwnie. Najpierw rzucili się wokół pudła, a potem po prostu położyli się na podłodze, skomlali i znosili coraz potężniejsze wyładowania.

Co gorsza, jeśli psy z drugiej grupy przypadkowo wyskoczyły, ale zostały ponownie umieszczone w boksie, nie mogły powtórzyć czynności, która pomogła im uniknąć bólu.

Psom z drugiej grupy przytrafiło się to, co Seligman nazwał „wyuczoną bezradnością”.

Wyuczona bezradność powstaje, gdy istota nie jest w stanie zapanować nad prezentacją awersyjnych (nieprzyjemnych, bolesnych) bodźców.. W takim przypadku powstrzymuje wszelkie próby zmiany sytuacji i znalezienia rozwiązania.

Dlaczego wyuczona bezradność jest niebezpieczna u psów?

Niektórzy kynolodzy i właściciele stosujący surowe metody wychowania i szkolenia, oparte na stosowaniu przemocy, wyrabiają u psów wyuczoną bezradność. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać wygodne: taki pies najprawdopodobniej będzie posłuszny bez zastrzeżeń i nie będzie próbował okazywać buntu i „wypowiadać własnego zdania”. Jednak nie wykaże też inicjatywy, straci zaufanie do osoby i pokaże się bardzo słabo tam, gdzie konieczne jest samodzielne znalezienie rozwiązania.

Stan wyuczonej bezradności jest również niebezpieczny dla zdrowia psa. Powoduje rozwój przewlekłego stresu i związanych z nim problemów psychologicznych i fizjologicznych.

Na przykład Madlon Visintainer w swoich eksperymentach na szczurach odkryła, że ​​73% szczurów, które nauczyły się bezradności, zmarło na raka (Visintainer i in., 1982).

Jak powstaje wyuczona bezradność i jak jej uniknąć?

Powstanie wyuczonej bezradności może wystąpić w następujących przypadkach:

1. Brak jasnych zasad.
2. Ciągłe ciągnięcie i niezadowolenie właściciela.
3. Nieprzewidywalne konsekwencje.

Dzięki naszym kursom wideo możesz dowiedzieć się, jak edukować i szkolić psy w sposób humanitarny, bez negatywnych konsekwencji dla ich zdrowia i samopoczucia psychicznego.