Nowozelandzkie papugi kea mają poczucie humoru!

Grupa naukowców z Nowej Zelandii i Australii udowodniła, że ​​papugi kea posługują się pewnym trylem, który jest analogiczny do ludzkiego śmiechu. Po serii eksperymentów ornitolodzy odkryli, że odtwarzanie nagrań „ptasiego śmiechu” wpływa na zachowanie papug nowozelandzkich.

Jak wynika z artykułu w Current Biology, do takiego wniosku pomogły eksperymenty przeprowadzone przez autorów na stadach dzikich kea. Naukowcy zarejestrowali kilka rodzajów dźwięków wydawanych przez papugi przy różnych okazjach. Nagrywanie trylu podczas aktywnych zabaw w analogiczny sposób wpłynęło na stado kea: ptaki zaczęły znęcać się i walczyć w zabawny sposób, nie okazując prawdziwej agresji.

Tryl łowny gniazdujących, podobnie jak śmiech ludzki, jest zaraźliwy i znacząco wpływa na atmosferę zachowania stada.

Papugom odtwarzano 5 rodzajów dźwięków, ale ptaki reagowały jedynie na „śmiech” zabawami. Co ciekawe, kea, która początkowo nie zareagowała, nie połączyła się z już bawiącym się kea, ale zaczęła wygłupiać się z ptakami nie biorącymi udziału w zabawie lub wykorzystując do tego celu przedmioty lub zaczęła wykonywać akrobacje w powietrzu. Pewien dźwięk wywoływał wśród gniazdujących zabawę, nie był jednak zaproszeniem do zabawy, a jedynie wyrażał emocje u każdego ptaka.

Nagranie wpływało na stan emocjonalny, ale nie na nastrój, gdyż jest trwalsze i stabilniejsze.

Po 5 minutach grania trylu kea zaczął się wygłupiać i grał przez kolejne 5 minut, nie słysząc trylu. W sumie eksperyment trwał 15 minut: 5 minut przed rozpoczęciem „śmiechu” (kiedy ptaki pozostawiono same), 5 minut odgłosu (kea zaczęła się wygłupiać) i 5 minut po eksperymencie, kiedy papugi uspokoiły się.

W naturze flirt między ptakami i zwierzętami płci przeciwnej sygnalizuje początek zalotów i początek sezonu lęgowego. W przypadku papug nowozelandzkich sprawa wygląda nieco inaczej. Po usłyszeniu nagrania „śmiechu” zarówno mężczyźni, jak i kobiety w różnym wieku wykazali aktywność w grach komiksowych.

Śmiech papug nowozelandzkich uznawany jest za analogiczny do śmiechu ludzkiego i innych gatunków. Na przykład szczury również wydają dźwięk, który można nazwać śmiechem. Ale eksperyment potwierdzający to przypuszczenie był mniej humanitarny niż w przypadku kea. Szczury również zaczęły się bawić i wygłupiać, gdy usłyszały „śmiech”.

Podczas eksperymentów zwierzęta były oślepiane lub ogłuszane. Głuche szczury nie reagowały na odtwarzany dźwięk i nie wykazywały żartobliwości, natomiast zachowanie niewidomych szczurów zmieniło się diametralnie: stały się zabawne i zaczęły wykazywać pogodny stosunek do swoich bliskich.

Zdolności papug do naśladowania ludzkiego śmiechu nie należy mylić z trylem „śmiechu”. Papugi to ptaki, które z powodzeniem naśladują wszelkiego rodzaju dźwięki, jednak ich kopiowanie nie niesie ze sobą elementu emocjonalnego, gdy tryl jest przejawem emocji samego ptaka.