Problemy hodowli rasowej świnek morskich

Prawie każda rodzina wie z pierwszej ręki, czym jest świnka morska. Każdy z nas przynajmniej raz był na ptasim targu i miał okazję obserwować ogromną liczbę klatek, terrariów z „angorami”, „rozetami” i innymi rzekomo rasowymi świnkami morskimi. Zwykły nabywca nie rozumie ras i często przepłaca za swoją ignorancję.

Prawie każdy przechodzień zatrzymany na ulicy wymieni co najmniej kilka ras psów, być może pamięta jedną lub dwie rasy kotów, ale jest mało prawdopodobne, aby wymienił przynajmniej jedną rasę świnek morskich. Dlatego zwierzęta kupowane na rynku często można przypisać tylko do tak zwanej „szlachetnej” rasy. Z reguły w celu kontynuacji rodziny ukochanego zwierzaka nabywa się kolejną świnkę „rodowodową”, a kryterium doboru pary są zwykle tylko cechy zewnętrzne (fenotyp) wybranej świni. A im bardziej kandydat do przejęcia będzie się różnił od świni „nadającej się do małżeństwa”, tym większe prawdopodobieństwo, że taka świnia zostanie kupiona.

Największą popularnością wśród kupujących, zwłaszcza wśród dzieci, cieszą się zwierzaki z sierścią sterczącą we wszystkie strony o różnej długości. Dlatego na rynku drobiu jest najwięcej świń „rozetowych” lub „angorskich”, czyli metysów, na które jest duży popyt i niskie koszty. W końcu, aby uzyskać „nienarodzone” gryzonie, wcale nie trzeba pozyskiwać producentów wysokiej rasy, monitorować chów wsobny i czystość linii hodowlanych. Możesz po prostu bandażować wszystkie dostępne świnie, mimo że wiele z nich może być krewnymi.

Obecnie pojawiają się handlarze zajmujący się świniami rasowymi, którzy starają się poprawiać jakość swoich towarów, w miarę jak kupujący zaczyna orientować się w rasach, doceniać eksterier zwierzęcia. Tych ludzi można nazwać hodowcami, ale jest ich tylko kilku. Prawdziwi hodowcy to w większości altruiści, ponieważ ich głównym celem jest poprawa jakości rosyjskich świń, a najczęściej najbardziej obiecujące i najdroższe okazy zwierząt nie trafiają do sprzedaży, ale pozostają w szkółce do dalszej hodowli. Profesjonalni hodowcy prawie nigdy nie sprzedają świń do sklepów, na ptasi targ, ale starają się śledzić losy potomstwa swoich pupili. W takich przypadkach „świński biznes” się nie opłaca, a przynosi estetyczną, zawodową przyjemność.

Świnie rasowe można znaleźć również w sklepach zoologicznych. To prawda, że cena za nie jest dość wysoka, a warunki przetrzymywania często pozostawiają wiele do życzenia. Większość sprzedawców nie potrafi dokładnie określić płci zwierzęcia, więc jeśli obie płci są trzymane razem, istnieje możliwość pozyskania samicy już w ciąży.

Zwierzęta ze sklepu lub z targu często chorują. Ludzie, którzy na tym zarabiają, starają się pozyskać jak najwięcej miotów prosiąt rocznie, nie pozwalając osłabionym samicom odpocząć po porodzie. Pierwsza ciąża często ma miejsce, zanim świnka osiągnie wiek zalecany dla pełnego, zdrowego potomstwa. Oczywiście grzeszą tym również niektórzy hodowcy-właściciele szkółek, ale na szczęście nie zdarza się to często.

Niewiele osób wie, że w Rosji od dawna istnieją kluby miłośników ras i żłobki. Są po prostu amatorzy, którzy lubią hodować każdą rasę świnek morskich. Regularnie odbywają się wystawy, na które zapraszani są eksperci z innych krajów. I chociaż nie wszystkie rasy są oficjalnie uznawane w Rosji, ich zasięg w naszym kraju jest dość szeroki. Oto niektóre z nich:

ABISYŃSKI

Pierwsze świnie tej rasy pojawiły się w Anglii w 1861 roku w wyniku mutacji w genie wełny. Pierwsze egzemplarze sprowadzono do Europy w 1886 r. Różnią się one od zwykłych świń gładkowłosych nieco wydłużoną, twardą i elastyczną sierścią, nieprzekraczającą 3,5 cm długości oraz dużą liczbą rozet rozmieszczonych w określonej kolejności na całym ciała świni i tworząc grzbiety. Całkowita liczba rozet może wahać się od 10 do 12. Świnia powinna mieć dobrą obrożę wokół ramion i wyraźne bokobrody.

ABISYŃSKI

PERUŃSKI

Rasa znana jest w Europie od połowy XX wieku. Świnie peruwiańskie mają długie, proste włosy wyrastające w kierunku głowy z dwóch rozet znajdujących się na kości krzyżowej i opadające z przedziałka na grzbiecie, biegnące wzdłuż kręgosłupa. U świń klasy wystawowej długość włosa może sięgać 50 cm. Dobrymi wskaźnikami rasy są: brak dodatkowych rozet, tzw. „zakładek” (gdy wełna zmienia kierunek na niewielkim obszarze), grzebień. Ceniona jest jasność i wyraźna granica kolorów, wyraźne bokobrody

PERUŃSKI