Riccia pływająca

Riccia pływająca, nazwa naukowa Riccia fluitans. Po raz pierwszy został opisany w 1753 roku przez twórcę naukowej klasyfikacji organizmów żywych, Karola Linneusza. Zaczęto go stosować w akwarystyce od samego początku jego pojawienia się. Informacje o naturalnym zasięgu występowania zależą od indywidualnego autora i są związane z tym, czy opisuje on konkretny gatunek, czy uogólniony, do którego należy Riccia fluitans. W naturze występuje w strefie umiarkowanej półkuli północnej w zbiornikach ze świeżą stojącą wodą lub na odcinkach rzek o wolnym nurcie.

Riccia pływająca to nazwa zbiorcza i obejmuje: Riccia rhenana, Riccia stricta, Riccia canaliculata i Riccia duplex. Niezależnie od gatunku wszystkie mają niemal identyczny wygląd. Należy do klasy mchów wątrobowych, nie ma zwykłej łodygi i liści, jest przeplotem małych ażurowych zielonych gałązek o grubości nie większej niż 1 mm.

Tradycyjnie stosowana w akwariach jako roślina swobodnie pływająca. Założyciel kierunku akwariów naturalnych, Takashi Amano, jako pierwszy zastosował go na glebie lub przymocował do powierzchni kamieni, zaczepów niewidocznymi nylonowymi nitkami. Od tego czasu mech ten stał się bardzo popularny wśród profesjonalnych akwarystów, co czasami zniechęca początkujących, którzy błędnie uważają go za bardzo wymagającą roślinę. Jednak tak nie jest, Riccia jest dość bezpretensjonalna i zadowala się minimalnym zestawem składników odżywczych rozpuszczonych w wodzie. Jest tylko jeden ważny warunek udanej uprawy – wysoki poziom oświetlenia. W słabym świetle roślina traci kolory i ostatecznie rozpada się na osobne fragmenty/części. Warto zauważyć, że do zanurzenia używana jest japońska odmiana Riccia rhenana, która nie jest tak wymagająca w oświetleniu.

Istnieje mały problem ze strukturą rośliny, często cząsteczki jedzenia osadzają się w niej, a następnie zanieczyszczają wodę. Usunięcie ich bez uszkodzenia rośliny jest dość problematyczne, dlatego dla profilaktyki umieść kępki Riccia w przeciwległym rogu karmnika. Gwoli sprawiedliwości należy zauważyć, że tak złożona struktura rozgałęzień jest również dużym plusem przy trzymaniu narybku i małych ryb, które znajdują w niej niezawodne schronienie.