Udar u kotów

Czynniki wywołujące udar u kotów

Przede wszystkim udar u kotów może wystąpić na skutek nadmiernej masy ciała. Otyłości często towarzyszą odpowiednie choroby układu krążenia, serca. W połączeniu z niewystarczającą aktywnością fizyczną zwierzęcia prowadzi to do zatorów w krwiobiegu, tworzenia się skrzepów krwi, rozwoju miażdżycy, upośledzenia przepuszczalności ścian naczyń krwionośnych oraz niedoboru składników odżywczych i tlenu. Grupę ryzyka stanowią koty po kastracji (sterylizacji) i w podeszłym wieku.

Ponadto następujące czynniki mogą wywoływać patologię:

• naprężenie;
• spadki ciśnienia krwi;
• nadciśnienie;
• anomalie układu sercowo-naczyniowego;
• robaczyce;
• zatrucie przez długi czas;
• niewydolność nerek;
• urazy (głowa, kręgosłup);
• cukrzyca;
• nowotwory złośliwe;
• Zespół Cushinga (nadmierna produkcja kortyzolu).

Chociaż istnieje wiele czynników i wszystkie różnią się pod względem objawów, znaczenia i wpływu na CVS, objawy udaru w każdym przypadku będą takie same.

Rodzaje udarów u kotów i ich przyczyny

U kotów występują trzy rodzaje udaru.

Niedokrwienny

Naczynie krwionośne zostaje zatkane skrzepliną (blaszką miażdżycową), rozwija się niedokrwienie (niewystarczający przepływ krwi do komórek). W rezultacie tkanka nerwowa nie otrzymuje tlenu i umiera. W przypadku udaru niedokrwiennego można zaobserwować masową śmierć neuronów lub ich częściową śmierć. W mózgu rozwija się stan zapalny, dochodzi do zaburzenia jego dopływu krwi i pojawia się obrzęk.

Udar niedokrwienny u kotów częściej występuje na tle:

• choroba nerek;
• cukrzyca;
• wysoki cholesterol;
• choroby układu sercowo-naczyniowego;
• choroby pasożytnicze krwi;
• Zespół Cushinga.

krwotoczny

Naczynie krwionośne mózgu pęka, w mózgu pojawia się krwotok. Krwiak naciska na otaczające tkanki, uniemożliwiając ich normalne funkcjonowanie.

Czynniki prowadzące do udaru krwotocznego u kotów:

• uraz głowy;
• zapalenie żył (zapalenie żył);
• nowotwory w mózgu;
• infekcje towarzyszące gorączce;
• nadciśnienie;
• zatrucie;
• otyłość.

Mikro udar

Podobnie jak w przypadku udaru niedokrwiennego, w tym przypadku patologia rozwija się z powodu zablokowania naczynia krwionośnego przez skrzeplinę. Jednak naruszenie przepływu krwi nie jest tak rozległe, a skrzep może samoistnie rozpuścić się w ciągu dnia bez wyraźnych konsekwencji. Jednocześnie niedocenianie mikroudaru jest niebezpieczne. Jego wystąpienie (często więcej niż raz) świadczy o poważnych problemach z krążeniem, jest zapowiedzią silniejszego uderzenia i może doprowadzić do kalectwa zwierzęcia.

Czynniki wywołujące mikroudar u kotów:

• naprężenie;
• nadciśnienie;
• otyłość;
• patologia ściany naczyń.

Objawy patologii

Jeśli udar nastąpi nagle, a zwierzę znajdzie się obok właściciela, nie będzie można nie zauważyć objawów. Czasami jednak obraz kliniczny rozwija się stopniowo, nawet przez kilka dni, wykazując subtelne odchylenia.

Jak objawia się udar u kotów? Główną oznaką udaru u kota są zmiany w oczach: źrenice mogą przybierać różne rozmiary, a także często się zmieniać i niezależnie od wpływów zewnętrznych.

Inne objawy obejmują:

• nagłe spowolnienie, letarg, brak zainteresowania grami, jedzeniem, właścicielem;
• „zamrożenie” w miejscu (jeśli udar rozwija się błyskawicznie) z dalszą utratą przytomności;
• nienaturalne ułożenie głowy (na boku lub kołysanie);
• nagła kulawizna, wleczenie kończyn; z reguły utrata mobilności dotyczy jednej pary łap kota;
• otwarte usta, wystający język;
• mimowolny wyciek śliny;
• utrata orientacji w przestrzeni, chęć ukrycia się w ustronnym miejscu;
• mimowolne wydalanie moczu lub kału;
• utrata słuchu; kot nie reaguje na wołanie właściciela;
• krwotok w oczach, zaburzenia widzenia, ciało aż do ślepoty; zwierzę może potknąć się o przedmioty, potknąć się, upaść;
• konwulsyjne skurcze mięśni o różnej intensywności i częstotliwości;
• trudności w żuciu i połykaniu jedzenia i wody; w rezultacie zwierzę może odmówić jedzenia;
• zaburzenia chodu – podczas ruchu kot może się chwiać, być zdezorientowany, niepewny, spaść na łapy (łapa);
• częste oddychanie
• napady padaczkowe.

Objawy mikroudaru to:

• wymioty;
• brak apetytu;
• letarg, senność;
• strach przed światłem;
• spadki ciśnienia, wyrażone w blaknięciu zwierzęcia.

Objawy udaru, zwłaszcza jeśli są nieliczne, przypominają objawy innych chorób, dlatego lepiej udać się z kotem do lekarza weterynarii, nie czekając na powikłania. Być może problem tkwi w chorobie zakaźnej, onkologii, zaburzeniach ośrodkowego układu nerwowego.

Pierwsza pomoc dla kota po udarze

Jeśli zauważysz u swojego kota jakiekolwiek objawy udaru, skontaktuj się z lekarzem weterynarii. Opowiedz szczegółowo lekarzowi o tym, co się stało, zapytaj, jakie działania można podjąć, czy transport będzie w tej chwili bezpieczny. Być może do domu przyjedzie specjalista.

Ogólnie rzecz biorąc, pierwsza pomoc dla kota po udarze jest następująca:

• zwierzę układa się na poziomej powierzchni, na boku;
• jeśli wystąpiły wymioty lub wyciekła ślina, usuń resztki wymiocin i nadmiar płynu serwetką;
• stwórz komfortową atmosferę, przyciemnij światło, usuń niepotrzebne dźwięki;
• jeśli kot nosi obrożę, należy ją zdjąć;
• otwórz okno, aby wpuścić świeże powietrze.

Przed przybyciem lekarza zwierzę jest głaskane i rozmawiane.

Jeżeli nie można skontaktować się z lekarzem, należy jak najszybciej zabrać kota do kliniki. Dobrze będzie, jeśli w pobliżu będzie ktoś inny, kto upewni się, że zwierzę znajduje się we właściwej pozycji. W przeciwnym razie możesz umieścić zwierzaka w pudełku lub koszyku i położyć go na sąsiednim siedzeniu.

Diagnostyka udaru u kotów

Najczęściej diagnoza nie jest trudna, a wystarczy, że specjalista zbada kota, aby określić udar. Ale nadal musisz przejść badanie laboratoryjne i sprzętowe, aby ustalić dokładną przyczynę, rodzaj patologii, stopień uszkodzenia tkanki. Umożliwi to wykluczenie innych chorób, ustalenie rokowania, przepisanie odpowiedniego leczenia. W tym celu kotowi można zlecić badania krwi i moczu oraz rezonans magnetyczny lub tomografię komputerową mózgu.

Leczenie w klinice weterynaryjnej

W zależności od stanu zwierzęcia działania lekarza mają przede wszystkim na celu stabilizację. Ważne jest, aby zapobiec utracie sił i przywrócić równowagę wodno-elektrolitową. W przyszłości leczenie będzie miało na celu wyeliminowanie objawów, zapobieganie rozwojowi powikłań. W tym celu stosuje się następujące grupy leków:

• glikokortykosteroidy (zmniejszają stany zapalne, usuwają obrzęki);
• środki przeciwbólowe (łagodzą ból);
• immunomodulatory (stymulują odporność);
• leki przeciwskurczowe (rozluźniają tkankę mięśniową, zapobiegają skurczom);
• neuroprotektory (chronią komórki nerwowe przed dalszymi uszkodzeniami, w miarę możliwości przywracają połączenia między neuronami).

Ponadto można dodatkowo przepisać leki moczopędne, leki przeciwbakteryjne, uspokajające, przeciwwymiotne i inne leki, jeśli zajdzie taka potrzeba w tym czy innym przypadku. W przypadku oczywistego niedotlenienia zwierzęciu zostanie poddana tlenoterapia, a w przypadku silnych drgawek możliwe jest uśpienie kota poprzez podanie znieczulenia.

Leczenie w domu zwierzęcia

W pierwszych dniach po udarze kot jest zbyt słaby i wymaga stałego nadzoru. Poza tym powikłania mogą nie pojawić się od razu, dlatego lepiej zostawić zwierzę na jakiś czas w szpitalu. Specjaliści będą nie tylko monitorować działanie leków, ale także reagować na czas wraz z rozwojem nawrotu.

Jeśli stan zwierzęcia na to pozwala lub nie ma możliwości pozostawienia go w klinice, leczenie będziesz musiał przeprowadzić samodzielnie. Większość opieki domowej obejmuje zastrzyki (domięśniowe i/lub dożylne), dietę i odpoczynek.

Lekarz może przepisać różne opcje wstrzyknięć. Podskórne jest najłatwiejsze do wykonania, każdy może opanować tę umiejętność. Zastrzyki pod skórę wykonuje się głównie w kłębie. Zastrzyki domięśniowe są trudniejsze, ale też nie stwarzają szczególnych trudności. Wystarczy szczegółowo zapytać lekarza weterynarii lub przeczytać o cechach ustawienia, aby obserwować, jak w klinice wykonuje się zastrzyk domięśniowy.

Sytuacja jest poważniejsza w przypadku zastrzyków dożylnych. Jeżeli nie posiadasz tej umiejętności, przygotuj się na regularne wizyty w klinice w celu wykonania zabiegów. Inną opcją jest wezwanie specjalisty do domu.

W domu dla zwierzęcia musisz stworzyć pewne warunki. Przykładowo, aby zwierzak się nie męczył, należy przenieść miejsce do spania na podłogę (usunąć kosze, domki itp.), zadbać o to, aby jedzenie i woda znajdowały się blisko siebie.

Jeśli kot porusza się mało lub jest całkowicie unieruchomiony, będzie potrzebował codziennego masażu kończyn i zmiany pozycji. Pozwoli to zapobiec zastojowi limfy i krwi, zapobiegnie tworzeniu się odleżyn.

Światło słoneczne nie powinno padać na zwierzę. Pożądane jest, aby kot nie był ponownie niepokojony przez domowników (zwłaszcza dzieci) i inne zwierzęta domowe.

Jeśli po udarze kot zachował funkcję żucia, może połykać pokarm, wówczas nie wprowadza się żadnych zmian w diecie. Aby zapobiec rozwojowi miażdżycy i otyłości, zaleca się ograniczenie w diecie zawartości tłuszczów zwierzęcych. W przeciwnym razie karmienie odbywa się płynnym pokarmem za pomocą strzykawki, butelki dla niemowląt, a czasami wymagane jest użycie zakraplacza.

Dodatkowo lekarz może przepisać fizjoterapię: elektroforezę, magnetoterapię. Będzie to również wymagało wizyty w klinice weterynaryjnej.

Możliwe konsekwencje i komplikacje

Trzeba być przygotowanym na to, że okres rehabilitacji po udarze mózgu u kota będzie trwał długo, nawet do kilku lat, w zależności od stopnia uszkodzenia mózgu. Ponadto w większości przypadków nie da się uniknąć powikłań i konsekwencji. Ich prawdopodobieństwo i nasilenie zależą od terminowości skontaktowania się z lekarzem weterynarii, prawidłowości leczenia, charakterystyki okresu rehabilitacji, budowy ciała kota i wielu innych czynników.

Najczęstsze konsekwencje udaru u kota:

• kulawizna, częściowy lub całkowity paraliż niektórych kończyn;
• częściowa lub całkowita utrata słuchu;
• niewyraźne widzenie, ślepota;
• zaburzenia pamięci (kot może nie rozpoznać właściciela, uciec od niego, zagubić się w znajomym otoczeniu).

Przykutym do łóżka kotom grozi zachłystowe zapalenie płuc – zapalna choroba płuc, która rozwija się w wyniku zatkania dróg oddechowych spowodowanego brakiem aktywności ruchowej.

Prognoza

Rokowanie jest korzystne, jeśli kotowi udzielona zostanie pomoc w odpowiednim czasie – w ciągu godziny od udaru. Miejscowe uszkodzenie mózgu jest również uważane za korzystne, w przeciwieństwie do rozległych uszkodzeń.

Jeśli udarowi u kota towarzyszył obfity krwotok, sepsa, nie należy liczyć na poprawę stanu i powrót do zdrowia. To samo dotyczy udaru krwotocznego w porównaniu z udarem niedokrwiennym.

Niestosowanie się do zaleceń i zaleceń lekarza, niepełne leczenie może doprowadzić do nawrotu choroby nawet w przypadku widocznej poprawy stanu zdrowia zwierzaka. Dotyczy to szczególnie mikroudarów – zwierzę wraca do zdrowia (lub po prostu czuje się dobrze po krótkim epizodzie choroby), właściciel przestaje zabierać go na fizjoterapię, masaże, zastrzyki i tak dalej. Rezultatem jest nagłe pogorszenie, nawrót z większą siłą uderzenia, możliwy skutek śmiertelny.

Jak zapobiegać udarowi u kotów

Nie ma specjalnych środków, które mogłyby zapobiec rozwojowi udaru u kota. Możesz zmniejszyć ryzyko jego wystąpienia opiekując się kotką i zapewniając jej dobre warunki.

Lista środków zapobiegawczych:

• utrzymuj wagę zwierzęcia w normalnym zakresie, jeśli istnieje predyspozycja do otyłości, monitoruj zawartość kalorii i objętość karmy, bilans składników odżywczych (białko powinno wynosić co najmniej 50%);
• terminowo szczepić i prowadzić profilaktykę przeciwpasożytniczą;
• gdy tylko pojawią się pierwsze objawy choroby, zanieś zwierzaka do kliniki, nie czekając na pełny obraz kliniczny;
• kontrolować ciśnienie krwi u kotów z grupy ryzyka (otyłych, predysponowanych do udaru, starszych);
• nie dopuszczaj do kontaktu zwierzęcia z substancjami toksycznymi i trującymi;
• zapobiegać upadkom, urazom;
• unikaj stwarzania dla kota sytuacji stresowych, aktywnie stosuj środki uspokajające (po konsultacji z lekarzem weterynarii), np. podczas przeprowadzki;
• zapewnić wystarczającą ilość tlenu w pomieszczeniu.

Ponadto ważne są regularne wizyty u lekarza weterynarii. Podstawowe oddanie krwi, coroczne badanie lekarskie pomoże zapobiec nie tylko udarowi, ale także wielu innym patologiom.