tajska paproć

Paproć Tajlandii, nazwa naukowa Microsorum pteropus. W Europie i Ameryce częściej spotykana jest inna nazwa – paproć jawajska (Javafarn). Występuje w całej tropikalnej i subtropikalnej Azji Południowo-Wschodniej. Przystosował się do wzrostu zarówno na kamieniach i zaczepach w burzliwym nurcie górskich potoków i na zboczach wodospadów, jak i na mieliznach wzdłuż brzegów rzek i strumieni, zadomowiwszy się na każdej powierzchni.

Taka wytrzymałość i bezpretensjonalność wobec środowiska zewnętrznego w połączeniu z pięknym wyglądem zadecydowały o dużej popularności paproci tajskiej w akwariach amatorskich i profesjonalnych.

Od czasu jej pierwszego pojawienia się jako rośliny akwariowej w latach 1960. XX wieku wyhodowano wiele sztucznie wyhodowanych odmian, wyróżniających się przede wszystkim kształtem liści, a także odkryto kilka nowych podgatunków. Najbardziej znane to Angustifolia Fern, Vindelova Fern i Trident Fern.

Klasyczna paproć tajska ma szerokie, lancetowate, ciemnozielone liście, osiągające wysokość 15–30 cm. Krawędź liścia jest lekko pofalowana. Paprocie zawierają specjalną substancję, która nie odpowiada gustom wielu mieszkańców akwariów, dlatego można ją stosować w przypadku ryb roślinożernych.

Proste w treści. Potrafi dostosować się do różnych warunków. Nie jest wybredny co do poziomu oświetlenia, składu hydrochemicznego wody i wytrzymuje niskie temperatury do 4°C. Zaleca się mocowanie żyłką, zaciskami lub specjalnym klejem na zaczepach, kamieniach i innych elementach konstrukcyjnych o chropowatej powierzchni. Po zanurzeniu w ziemi korzenie gniją. Maksymalne, co można zrobić, to lekko docisnąć kamyk do powierzchni podłoża, aby się nie unosił.