Nagi nagietka Xoloitz

Inne nazwy: Meksykański bezwłosy pies, Xoloitzcuintle, Xolo, Xolo

Xoloitzcuintle jest właścicielem ekstrawaganckiego wyglądu, który został nagrodzony tytułem narodowego skarbu Meksyku. Według legendy psy te chronią dom właściciela przed złymi duchami.

Podstawowe chwile

• Istnieją trzy rodzaje Xoloitzcuintle: standardowy, średni i mini, więc rasa nadaje się do trzymania w mieszkaniu o dowolnym materiale.
• W jednym miocie mogą rodzić się zarówno zupełnie nagie, jak i „ubrane” w krótkie, twarde futerka dzieci.
• Xoloitzcuintle zwykle uważa tylko jedną osobę za właściciela, chociaż z miłością traktują także innych członków rodziny, w tym inne zwierzęta domowe.
• Bezwłose psy meksykańskie są doskonałymi strażnikami, które wyczuwają intruza na długo przed jego przybyciem.
• Nie zaleca się zakładania rodzin xolo z małymi dziećmi: psy mogą zachowywać się nieprzewidywalnie w towarzystwie dziecka.
• Zwierzęta potrzebują codziennych aktywnych spacerów, ale przy silnych mrozach lepiej powstrzymać się od długiego krzyża w parku miejskim.
• Wychowując i szkoląc meksykańskiego bezwłosego psa, należy kierować się wyłącznie pozytywnymi metodami i kreatywnym podejściem do procesu.
• Xoloitzcuintle nie będzie w stanie dogadać się z tymi, którzy postrzegają psy jako istoty nieinteligentne: te zwierzęta cierpią, jeśli są źle traktowane.

Xoloitzcuintle to jedna z najbardziej tajemniczych ras. Jego tysiącletnie istnienie owiane jest legendami. Starożytni ludzie uważali te niezwykłe zwierzęta za przewodników po innym świecie i traktowali je z należnym szacunkiem. Według innej legendy Xoloitzcuintle uważani byli za czworonożnych uzdrowicieli, którzy byli w stanie zabrać ze sobą chorobę w ciągu jednej nocy. Historia wspomina także okrutne momenty: regularnie składano bogom Azteków ofiary z psów, a czasem nawet zjadano ich mięso. Dziś Xoloitzcuintle z powodzeniem radzi sobie w roli oddanych towarzyszy i przyjaciół. Tak, a przytulanie tych ciepłych i czułych stworzeń to przyjemność!

Historia rasy Xoloitzcuintle

Meksykańskie bezwłose psy są wyjątkowe pod każdym względem. Zaliczane są do szczęśliwców, którzy utworzyli odrębną rasę na skutek powszechnej mutacji genetycznej – braku sierści. W przypadku Xoloitzcuintle odchylenie to zostało utrwalone przez pokolenia i stało się znakiem rozpoznawczym. Zwierzęta okazały się bardziej przystosowane do klimatu Meksyku niż ich odpowiedniki. Ponadto kleszcze, pchły i inne pasożyty nie były zainteresowane bezwłosymi psami i rzadko dokuczały im bolesnymi ukąszeniami.

Ekstrawagancki wygląd zwierząt przyciągnął uwagę Azteków. Wymyślili także nazwę „xoloitzcuintle”. Pochodzi od imienia boga podziemi – Xolotla (Xolotl), który kontrolował burze i towarzyszył światłu dziennemu. Bóstwo zostało przedstawione jako humanoidalny potwór z głową psa.

Xoloitzcuintle wyglądały dość przerażająco w porównaniu z innymi zwierzętami, dlatego brano je za wiernych towarzyszy Boga, które zginęły w drodze do Mictlan – zaświatów. Według mitologii Azteków dusza ludzka napotkała szereg przeszkód, których nie dało się pokonać bez czworonożnego pomocnika. O centralnej roli rasy świadczą znaleziska archeologiczne – gliniane figurki i mumie psów. Najstarsze pochodzą z V tysiąclecia p.n.e. mi. Na niektórych figurkach widoczna jest imitacja sierści: prawdopodobnie wcielają się one w przedstawicieli innych ras.

Aztekowie nie tylko wierzyli w boską moc Xoloitzcuintli, ale także ściśle przestrzegali instrukcji kapłanów. W przypadku śmierci wojownika mieszkańcy osady odprawiali krwawy rytuał polegający na uroczystym zabiciu psa zmarłego. Strzała właściciela została włożona w pysk zwierzęcia. Następnie ciała chowano, a czasami wstępnie mumifikowano. Wykopaliska archeologiczne w Meksyku i współczesnych Stanach Zjednoczonych odsłoniły kilkanaście takich „masowych grobów”.

Niektóre znaleziska sugerują, że Xoloitzcuintli trzymano do późniejszej konsumpcji. Mięso psa uchodziło za danie wyśmienite, przygotowywane wyłącznie z okazji ważnych świąt religijnych. Aztekowie wierzyli, że ten posiłek nie tylko oddaje cześć bogom, ale także obdarza zwykłych ludzi darem jasnowidza. Przedstawiciele silniejszej płci jedli mięso nagich psów, gdyż uważali je za główny afrodyzjak wzmacniający męską siłę.

Xoloitzcuintle byli również obdarzeni magicznymi mocami leczenia dolegliwości. Było to w dużej mierze spowodowane gorącą skórą zwierząt, co zmniejszało dyskomfort wynikający z efektu rozgrzewającego. Mit wciąż „żyje” w odległych wioskach Aborygenów, gdzie Xolo nadal „leczy” reumatyzm i inne choroby.

Pojawienie się konkwistadorów było punktem zwrotnym w historii rasy. Zdobywcy uważali Nowy Świat za swoją własność i starali się narzucić miejscowym okrutne rozkazy. Pierwsza wypadła z łask kultury potomków Azteków. Konkwistadorzy zażądali od Aborygenów wyrzeczenia się starożytnych rytuałów sprzecznych z cywilizowaną religią europejską. Xoloitzcuintle byli jednymi z jaskrawych symboli przestarzałego stylu życia i tym samym podpisali swój wyrok śmierci. Psy były masowo eksterminowane, czasami w celach spożywczych. Pod koniec XVI wieku rasy trudno było nazwać liczną. Zwierzęta zdołały przetrwać tylko w niektórych odległych górskich wioskach w Meksyku.

Xoloitzcuintli ponownie wszedł na światową scenę na początku XIX wieku – niestety ponownie jako surowiec. Ich skóry wykorzystywano do wyrobu wyrobów skórzanych. Nie do pozazdroszczenia pozycja bezwłosych psów zmieniła się dopiero w 19 roku. Zwolennicy sztuki, dostrzegając niezwykły wygląd zwierząt, robili wszystko, co mogli, aby położyć kres ich bezlitosnej eksploatacji. Entuzjaści hodowców psów organizowali masowe wyprawy do odległych górskich wiosek, które obejmowały dość dużą liczbę Xoloitzcuintli. W 1850 roku Xolo zostało oficjalnie uznane przez Amerykański Związek Kynologiczny (AKC). Pierwszym zarejestrowanym zwierzęciem była suka o imieniu Mi Tu.

Po tym wydarzeniu rasa została na długo zapomniana. Sytuacji nie uratowało nawet zwycięstwo Xoloitzcuintli na wystawie w 1940 roku. Ponieważ bezwłose psy meksykańskie straciły dawną popularność, AKC skreśliła je z rejestru ras. Zmniejszyła się liczba Xoloitzcuintles, a ich właściciele coraz rzadziej odwiedzali wystawy psów. Los zwierząt znów był zagrożony, jednak znaleźli się miłośnicy tej ekstrawaganckiej rasy, którzy starali się kontynuować pracę hodowlaną.

Historia zna tylko jedno imię – Normana Pelhama Wrighta. W 1954 roku wyruszył na poszukiwania Xoloitzcuintle do odległych osad meksykańskich, głównie na południu stanu Guerrero oraz w regionie Rio Balsas. Normanowi Wrightowi udało się pozyskać od Indian kilkanaście psów. Zajmujący się hodowlą zwierząt przyrodnik opublikował prace „Tajemnica Xolo”, w których szczegółowo opisał podopiecznych i sformułował wstępny standard rasy. Praca Wrighta przyniosła godne rezultaty: w 1956 r. „Meksykanie” zostali oficjalnie uznani w swojej historycznej ojczyźnie.

W 1986 roku w Rosji pojawił się pierwszy bezwłosy pies, jednak rasa nie zyskała zawrotnej popularności. W międzyczasie w krajach europejskich, Stanach Zjednoczonych i Meksyku zaczęły powstawać fankluby Xoloitzcuintli. Wraz z dodaniem wzorca rasy jego uczestnicy nawoływali hodowców psów, aby nie zapominali o trudnej sytuacji „tubylców” Indii i nie wykorzystywali ich już do celów osobistych. Działania edukacyjne zakończyły się sukcesem. Xolo stało się narodowym skarbem Meksyku, a ich liczebność na świecie przekroczyła 30 tysięcy osobników – rekordowa liczba jak na rasę, która dwukrotnie była na skraju wyginięcia.

W 2011 roku AKC ponownie zarejestrowała Xoloitzcuintli. Zwierzęta te wyróżniają się także celnym trafieniem do Księgi Rekordów Guinnessa, gdzie wpisane są jako najstarsza rasa tego samego typu i właściciele o najwyższej temperaturze ciała.

Wideo: Xoloitzcuintli

Wygląd Xoloitzcuintle

Istnieją trzy rodzaje xolo:

• standard. Wysokość w kłębie – 46-60 cm, masa ciała – od 9 do 14 kg;
• przeciętny. Wysokość w kłębie – 36-45 cm; masa ciała – 6-10 kg;
• miniaturowy. Wysokość w kłębie – 25-35 cm; masa ciała – 4-8 kg.

Hodowcy psów uważają, że przodkowie współczesnych Xoloitzcuintli należeli do pierwszego typu. Zwierzęta o takich proporcjach z łatwością mogłyby przetrwać na wolności, w przeciwieństwie do swoich mniejszych odpowiedników. Ponadto pojedyncze średnie i miniaturowe bezwłose psy mają tendencję do zwiększania swoich rozmiarów, czego nie można powiedzieć o standardowej odmianie Xoloitzcuintle.

Rasa wyróżnia się wyraźnym typem płciowym: samice wyglądają bardziej wdzięcznie i jaśniej w porównaniu z samcami.

Głowa i czaszka

Xolo charakteryzuje się wysoką pozycją głowy. Jego wielkość jest proporcjonalna do ciała. Typ czaszki jest wilczy: dość elegancki, a jednocześnie mocny, zwęża się w kierunku nosa. Z tyłu głowy widoczny jest niewielki występ. Linia czołowa jest równoległa do pyska zwierzęcia.

Kaganiec

Ma gładkie linie. Pod oczami psa jest dobrze wypełnione, ale policzki pozostają płaskie. Stop jest słabo wyrażony. Pigmentacja płatka nosa zależy od głównego koloru. U Xoloitzcuintli o ciemnej skórze jest prawie czarny. Złoto-żółte i brązowe zwierzęta mają nosy w kolorze kawy lub cielistości. Nos psów cętkowanych charakteryzuje się częściową pigmentacją. Wargi Xoloitzcuintle są suche, nie powodują efektu puszenia i dobrze przylegają do szczęk. Zmarszczki są dozwolone.

Uszy

Wysoki zestaw dużych i długich uszu bezwłosego psa nadaje mu podobieństwo do nietoperza. W stanie wzbudzonym zwierzę trzyma je prawie pod kątem prostym. Uszy są miękkie i delikatne w dotyku.

Oczy

Oczy Xoloitzcuintle mają kształt migdałów. Kolor tęczówki zmienia się w zależności od podstawowego odcienia koloru. Najczęstsze opcje to żółty, bursztynowy, czerwonawo-brązowy, kawowy lub czarny. Na suchych i gęstych powiekach zauważalne jest szare, brązowe lub czarne obramowanie. Spojrzenie jest uważne i jednocześnie ostrożne.

Szczęki i zęby

Silne szczęki zwierzęcia tworzą zgryz nożycowy. Posiadanie kompletnej formuły dentystycznej jest pożądane, ale nie wymagane. Całkowicie bezwłosy Xoloitzcuintle ma słabsze zęby niż psy pokryte krótką, przypominającą zarost sierścią. Ostatnie przykłady są niezwykle rzadkie.

Szyja

Patrząc na Xoloitzcuintle, zauważalna jest wysoko osadzona, pełna wdzięku szyja. Stopniowo rozszerza się do nasady, przechodząc w linię kłębu. Scruff jest elegancki i lekki. U dorosłych psów skóra ściśle przylega do gardła, natomiast u szczeniąt widoczne są drobne fałdy.

Rama

Ciało przedstawicieli rasy jest umiarkowanie rozciągnięte. Jego długość jest 1.1 razy większa od wysokości zwierzęcia w kłębie. Stosunkowo wąska klatka piersiowa jest obniżona do poziomu łokci. Żebra nie są spłaszczone. Linia grzbietu jest prosta i krótka. Mocne łopatki osadzone skośnie. Schab jest lekko wypukły w porównaniu z grzbietem i wyróżnia się bardziej wydatnymi mięśniami. Zad psa jest skierowany w dół pod kątem 40°. Brzuch i pachwiny umiarkowanie podciągnięte.

Ogon

Końcówkę cienkiego ogona Xoloitzcuintle można ozdobić małym frędzlem. Po złożeniu jest lekko zaokrąglony. Podczas ruchu zwierzę unosi ogon, ale nie dotyka grzbietu. Właściciele bezwłosych psów zauważają ciekawą cechę: kiedy Xoloitzcuintle zamarza, chowa ogon między nogami. Ten sam ruch może również wskazywać na strach (jak u większości krewnych).

Kończyny przednie

Kończyny przednie wyglądają na suche, kąty stawów stawowych zrównoważone. Łokcie są dociśnięte do klatki piersiowej, skierowane ściśle do tyłu. Przedramiona proste, śródręcza ustawione pod niewielkim kątem. Łapy typu zajęczego, czasem pokryte krótkimi, grubymi włosami. Kolor pazurów zależy od głównego koloru Xoloitzcuintle. Wilcze pazury są usuwane w pierwszym tygodniu po urodzeniu szczenięcia.

Tylne kończyny

Mięśnie są bardziej widoczne w porównaniu z kończynami przednimi. Co najlepsze, mięśnie bioder zwierzęcia są widoczne. Kąty stawów stawowych są wyrażone umiarkowanie. Stawy skokowe są ustawione równolegle do ciała psa. Śródstopie proste ustawione pionowo. Łapy „zająca” tworzą łukowate palce zakończone pazurami o ciemnym lub jasnym odcieniu. Podkładki są miękkie i twarde. Usunięcie piątego palca w ciągu pierwszych siedmiu dni po urodzeniu jest obowiązkowe.

Styl ruchu

Xoloitzcuintle porusza się przyspieszonym kłusem z wysoko uniesioną głową i prostym grzbietem. Przy większym przyspieszeniu łapy psa przesuwają się do środka ciężkości, pod tułów. Mocne tylne kończyny zapewniają zwierzęciu dobry pchnięcie.

płaszcz

Dla „Meksykanów” charakteryzuje się całkowitym brakiem wełny. U niektórych psów kark i czoło ozdobione są szorstką, rzadką sierścią, przypominającą grzywę źrebiąt. Długość włosa nie przekracza 2.5 cm.

Kolor

Kolor Xoloitzcuintle jest monochromatyczny, przeważnie jednolity. Pożądane są ciemne kolory: szary, niebiesko-szary, szaro-czarny i czarny. Istnieją psy o jaśniejszym umaszczeniu: złotym, brązowym, wątrobianym lub czerwonawym. Dopuszczalna jest obecność punktów, jeżeli nie zajmują one więcej niż ¼ powierzchni ciała zwierzęcia.

Możliwe wady

Najmniejsza niezgodność ze standardem jest uważana za wadę rasy. Do głównych zalicza się niewielkie odchylenie od typu płciowego, zachowanie nadmiernie nieśmiałe lub pobudliwe, a także pigmentacja powiek w kolorze beżowym lub różowym.

Dyskwalifikujące wady Xoloitzcuintle to:

• kępka na czubku głowy (jak u grzywacza chińskiego);
• zwiotczała skóra, tworząca liczne fałdy;
• owłosienie na obszarach ciała niewymienionych w normie;
• ogon krótki lub całkowicie zacięty;
• pełne wdzięku i kobiece proporcje u mężczyzn;
• nadmierny brak melaniny (albinizm);
• agresywne lub tchórzliwe zachowanie;
• wyłupiaste, okrągłe oczy;
• wiszące lub przycięte uszy;
• lekka pigmentacja tęczówki;
• niezstąpione jądra do moszny;
• obecność wilczych pazurów;
• wyraźne podgardle;
• szeroki format głowy;
• słabo rozwinięte mięśnie;
• duże rozmiary suk;
• przodozgryz lub przodozgryz;
• kształt łapy kota;
• lordoza lub kifoza;
• stopa końsko-szpotawa : wrodzona deformacja stopy.

Zdjęcie xoloitzcuintli

Postać Xoloitzcuintle’a

Bezwłose psy meksykańskie są właścicielami zrównoważonego i przyjaznego usposobienia z pikantną szczyptą temperamentu. Jeśli szczenięta są nieodłącznie związane z nadmierną zabawą, dorosły Xoloitzcuintle zachowuje się z godnością, jakby do dziś dumnie służył bóstwu Azteków. „Meksykanie” są doskonałymi towarzyszami – cichymi, uważnymi i spokojnymi. Zaprzyjaźnienie się z psem nie jest trudne.

Podobnie jak wielu krewnych, Xoloitzcuintle są przywiązani do ludzi, z którymi żyją. Aby zwierzę wyrosło na towarzyską i kochającą osobę, w jego życiu muszą brać udział wszyscy członkowie rodziny – jak to się mówi, od najmłodszych do starszych. Jednocześnie pies nadal będzie wyróżniał jedną osobę, którą uzna za prawowitego właściciela.

Jeśli przydarzyło Ci się to, poczuj się jak zwycięzca międzynarodowej loterii: trudno znaleźć bardziej oddanego przyjaciela! Xoloitzcuintli nie cofnie się, aby nie przegapić żadnego wydarzenia z życia właściciela. Pies może mieć obsesję, ale nie obrażaj go, odmawiając tradycyjnej części „przytulania”. Przedstawicielom rasy bardzo ważny jest kontakt cielesny z właścicielem – podobnie jak wspólny wypoczynek. Jeśli to możliwe, zabierz swojego zwierzaka ze sobą, gdziekolwiek się wybierasz. Dzięki temu Twój Xolo będzie najszczęśliwszy na świecie!

Przedstawiciele rasy nie lubią towarzystwa obcych osób i są wobec nich niezwykle ostrożni. Być może nie tylko dlatego, że Aztekowie używali Xoloitzcuintle jako talizmanu przeciwko siłom zła: te psy są doskonałymi stróżami. Dzięki rozwiniętemu słuchowi i węchowi „Meksykanie” wyczuwają obcego na długo przed jego pojawieniem się. Delikatność xolo przejawia się nawet w sposobie ostrzegania właściciela przed niechcianymi gośćmi: zwierzę będzie cicho szczekać i zacznie aktywnie wirować u twoich stóp, jakby przyciągając uwagę. W razie niebezpieczeństwa pies bez wahania rzuci się do ataku.

Właściciele Xoloitzcuintle różnie mówią o zdolności swoich zwierząt do dogadywania się z dziećmi. Jeśli szukasz przyjaciela dla swojego dziecka, warto zwrócić uwagę na golden retrievera, corgi, setera irlandzkiego czy sznaucera olbrzymiego. Xolo są odpowiednie dla rodzin ze starszymi dziećmi, które wiedzą, jak postępować z psami.

Przedstawiciele rasy łatwo odnajdują wspólny język zarówno z bliskimi, jak iz kotami. Walki pomiędzy sukami i samcami są dość rzadkie, ale mogą stać się niezbędnym środkiem podczas obrony terytorium lub samoobrony. Dorosłe osobniki Xoloitzcuintle wykazują nietolerancję wobec obcych psów, dlatego nie zaleca się spuszczania zwierzęcia ze smyczy, jeśli nie jest się pewnym, czy potrafi się ono zachować w towarzystwie czworonożnych psów.

Meksykańskie bezwłose psy znane są ze swojego atletyzmu i zamiłowania do aktywnych spacerów. Każdego dnia warto wygospodarować przynajmniej godzinę na bieganie ze swoim pupilem po miejskim parku. Zabierz ze sobą swoją ulubioną zabawkę xolo: umili ona Wasz wspólny wypoczynek. Przy dobrej pogodzie pozwól zwierzęciu wygrzewać się na słońcu, ale uważaj, aby nie spowodowało to oparzeń ani udaru cieplnego.

Przedstawiciele rasy szczególnie chętnie uprawiają „psie” sporty, dlatego warto zwrócić uwagę na tor przeszkód (agility), sztafetę z piłką czy pogoń za frisbee. Taniec ze zwierzęciem – to także kynologiczny freestyle – dostarczy także xolo i jego właścicielowi wielu pozytywnych emocji.

Xoloitzcuintle, choć miniaturowy, nie można nazwać psami „sofowymi”. Udaje im się połączyć królewską szlachetność z niezłomną działalnością. Jeśli wolisz spędzać wolny czas przed ekranem telewizora, rozważ zakup kolejnego zwierzaka.

Edukacja i trening

Oprócz pozytywnych cech charakteru bezwłose psy meksykańskie wyróżniają się uporem i uporem. Już od szczenięcia należy przyzwyczajać zwierzaka do manier. Rób to logicznie i stopniowo, stosując wyłącznie pozytywne metody rodzicielskie. Dzięki delikatnemu i delikatnemu obchodzeniu się, Xoloitzcuintle z łatwością nauczy się, co lubi jego właściciel, a co nie. Wystarczy surowy wygląd, aby powstrzymać żarty.

Kiedy przyprowadzisz szczeniaka do domu, bądź przygotowany na to, aby uczynić go centrum swojego małego wszechświata. Zwierzę potrzebuje ciągłej komunikacji, dlatego nie należy zostawiać go samego. Jeśli Twój grafik pracy jest dość napięty, zadbaj o posiadanie drugiego zwierzaka, który nie pozwoli Xolo się nudzić.

Pamiętaj: przedstawiciele rasy potrzebują mocnej ręki właściciela. Nie powinieneś traktować zwierzęcia jak równego stworzenia: to sprawi, że będzie niegrzeczny, a nawet agresywny.

Bezwłose psy meksykańskie wymagają wczesnej socjalizacji. Jeśli to możliwe, stwórz dziecku odpowiednie środowisko, w którym będzie mogło wchodzić w interakcję z innymi ludźmi i zwierzętami, postrzegać nowe obrazy i dźwięki oraz zdobywać doświadczenie. Kynolodzy zalecają jak najczęstsze zapraszanie gości i spacery ze zwierzakiem po ruchliwych parkach, aby Xolo mógł rozwijać i jeszcze bardziej doskonalić umiejętności społeczne.

Szkolenie Xoloitzcuintle nie jest trudne dzięki kreatywnemu podejściu do biznesu. Pies musi być zainteresowany, aby zgodził się uczyć nowych komend. Jeśli zajdzie taka potrzeba, uzupełnij proces szkoleniowy o prywatne lekcje z profesjonalistą. Nie przerywaj treningu w sezonie zimowym, ze względu na brak sierści u zwierzęcia i ryzyko przeziębienia. Bezwłose psy meksykańskie dobrze tolerują zimno i są stale stwardniałe.

Podczas treningu nie możesz uciekać się do fizycznego karania zwierzaka: xolo przestraszy się i w ogóle odmówi wykonania polecenia. Jeśli wynik będzie pozytywny, pamiętaj o nagrodzeniu psa smakołykami lub głaskaniem. Widząc, że jesteś zadowolony, zwierzę dołoży wszelkich starań, aby swoim posłuszeństwem ponownie zadowolić właściciela.

Opieka i utrzymanie

Xoloitzcuintle to rasa wymagająca minimalnej pielęgnacji. Powodem tego jest prawie całkowity brak włosów. Pies nie wymaga regularnego szczotkowania. W przypadku osób o rzadkich i grubych włosach wystarczy raz na dwa tygodnie usunąć martwe włosy. Aby to zrobić, użyj pędzla lub rękawicy do masażu.

Podobnie jak ich „ubrani” krewni, Xolos potrzebują regularnej kąpieli. Stosuj balsamy o łagodnej formule: bardziej „agresywne” produkty higieniczne często powodują alergie skórne. Kąp swojego zwierzaka nie częściej niż raz na dwa tygodnie. Częste zabiegi wodne są obarczone naruszeniem naturalnej ochrony skóry i zatkanymi porami. W razie potrzeby wystarczy spłukać psa ciepłą wodą lub usunąć powierzchniowe zabrudzenia wilgotnymi chusteczkami niezawierającymi zasad. Po kąpieli należy zadbać o brak przeciągów, aby zwierzę się nie przeziębiło.

Właściciele Xoloitzcuintle często borykają się z nieprzyjemnym problemem: na ciele psów tworzą się pryszcze i czarne kropki (trądzik). Jest to normalne u szczeniąt do ósmego miesiąca życia. Defektów łatwo jest pozbyć się za pomocą peelingów z drobnym materiałem ściernym i balsamów. W wieku jednego roku wysypka jest uważana za główny objaw alergii, beri-beri lub nieodpowiedniej diety.

Przedstawiciele rasy często cierpią na oparzenia słoneczne. Jeszcze przed krótkim spacerem posmaruj ciało zwierzaka kremem ochronnym, który po powrocie do domu należy przetrzeć myjką. Zaleca się nawilżanie skóry Xoloitzcuintle olejem z oliwek lub migdałów. Wielu właścicieli psów dodaje do płynu kompleks witamin A i E, aby uzyskać bardziej skuteczny efekt.

Nie zapomnij co tydzień sprawdzać uszy swojego zwierzaka, szczególnie po spacerze przy wietrznej pogodzie. Konieczne jest usunięcie nadmiaru siarki za pomocą wacika zamoczonego w wodzie. Aby uzyskać efekt suszenia, możesz użyć słabego roztworu kwasu borowego lub specjalnego produktu ze sklepów zoologicznych.

Oczy Xolo również wymagają regularnego płukania. Do tej procedury odpowiednia jest mocna czarna herbata lub wywar z rumianku. Oczy nie powinny być zamglone i zaczerwienione. Regularne i obfite „kwaszenie” jest powodem do skontaktowania się z lekarzem weterynarii, który pomoże wykryć możliwą chorobę we wczesnym stadium.

Równie ważna jest pielęgnacja jamy ustnej. Szczotkuj zęby bezwłosego psa meksykańskiego około dwa razy w tygodniu pastą do zębów dla zwierząt. Konieczne jest użycie pędzla lub dyszy na palcu, wystarczy bandaż złożony z kilku warstw. Od dzieciństwa przyzwyczajaj szczeniaka do tej procedury, aby zwierzę nie odczuwało dyskomfortu w przyszłości. Jako środek zapobiegawczy traktuj Xoloitzcuintle twardymi smakołykami. Pomogą uniknąć tworzenia się kamienia nazębnego i aktywnego rozmnażania się bakterii.

Przedstawicielom rasy bardzo szybko wyrastają pazury, a psy nie mają czasu na ich rozcieranie podczas spacerów. Raz lub dwa razy w miesiącu używaj obcinacza do paznokci, aby Xolo nie odczuwał dyskomfortu podczas poruszania się. Im szybciej zwierzę przyzwyczai się do tej procedury, tym łatwiej i spokojniej będzie w przyszłości.

Należy zwrócić szczególną uwagę na odżywianie: Xoloitzcuintle są podatne na alergie. Możesz karmić swojego zwierzaka karmą naturalną lub karmą premium. Bezzębne psy lub zwierzęta z kilkoma zębami potrzebują wysokiej jakości karmy w puszkach lub zwykłej karmy, zmielonej na papkę. Przy niewielkim braku zębów (nie więcej niż pięć lub sześć) stosowanie stałego pokarmu jest nie tylko zalecane, ale także obowiązkowe.

Dieta Xoloitzcuintle powinna składać się w 70% z pokarmów wysokobiałkowych. Jeśli karmisz swojego psa naturalną karmą, szukaj pokarmów takich jak indyk, jagnięcina, mięso królicze, chude ryby morskie bez pestek. Pozostałe 30% to przetwory z kwaśnego mleka, zboża, sezonowe owoce i warzywa. Po jedzeniu należy pozwolić Xolo odpocząć: nadmierna ruchliwość jest obarczona skrętem żołądka.

Uwaga: bezwłose psy meksykańskie mają tendencję do przejadania się. Pamiętaj, aby kontrolować objętość każdej porcji. Ilość spożywanego pokarmu powinna bezpośrednio zależeć od wieku, wielkości i stopnia aktywności zwierzęcia.

Konieczne jest wykluczenie z diety Xoloitzcuintle:

• surowe i / lub tłuste mięso (w szczególności wieprzowina i jagnięcina);
• mleko (dotyczy zwierząt starszych niż cztery miesiące);
• potrawy słone, pikantne, kwaśne i marynowane;
• żywność bogata w węglowodany;
• ryby rzeczne w dowolnej postaci;
• surowe ciasto drożdżowe;
• napoje z kofeiną;
• jagody z nasionami;
• rośliny strączkowe;
• kości rurkowe;
• jedzenie „ze stołu”;
• wędliny;
• słodycze;
• grzyby.

Nie zapomnij codziennie napełniać miski swojego zwierzaka wodą – butelkowaną lub zaparzaną przez co najmniej sześć godzin.

Bezwłose psy meksykańskie nie nadają się do trzymania na łańcuchu. Idealną opcją jest przytulne mieszkanie z dedykowanym łóżkiem z dala od ewentualnych przeciągów. Konieczne jest codzienne spacery ze zwierzęciem, począwszy od czterech miesięcy. Opiekunowie psów zalecają kupowanie ciepłej odzieży na niesprzyjającą pogodę. W przypadku silnych mrozów lepiej powstrzymać się od chodzenia.

Zdrowie i choroba Xoloitzcuintle

Ponieważ rasa rozwinęła się niezależnie, jej przedstawiciele wyróżniają się silniejszą odpornością niż sztucznie hodowani krewni. Po interwencji hodowców, powszechne choroby „psie” zaczęły pojawiać się coraz częściej. Do częstych należą:

• pojawienie się płytki nazębnej na skórze o niezdrowym kolorze i zapachu;
• osłabienie chrząstki (efekt „wiszących uszu”);
• oparzenia od bezpośredniego światła słonecznego;
• wysypki alergiczne;
• utrata zębów;
• zapalenie skóry.

Poza tym Xoloitzcuintle to zdrowe i wesołe psy. Łatwo zapuszczają korzenie w każdej strefie klimatycznej, ale w niskich temperaturach potrzebują dodatkowego „stroju”.

Jak wybrać szczeniaka

Bezwłose psy meksykańskie są rzadką rasą, dlatego liczba hodowli specjalizujących się w ich hodowli jest ograniczona. Nadal warto poświęcić czas na szukanie hodowcy. Pomoże Ci to wybrać Xoloitzcuintle do różnych celów: udziału w wystawach, hodowli lub ciepłej (pod każdym względem) komunikacji.

Zwróć uwagę na to, jak hodowca odpowiada na Twoje pytania, czy jest gotowy potwierdzić swoją reputację i przedstawić niezbędne dokumenty, czy interesuje go przyszły los podopiecznych. Jednocześnie zwracaj uwagę na warunki trzymania psów. Zwierzęta muszą być zadbane, wybiegi wysprzątane, miski zawsze napełnione. Brak przeciągów jest obowiązkowy, w przeciwnym razie ryzykujesz przeziębieniem szczeniaka.

Następnie zacznij poznawać rodziców potencjalnego przyjaciela. Należy obserwować zachowanie kobiety i mężczyzny, ocenić ich charakter i stan zdrowia. Warto poprosić hodowcę o przedstawienie dokumentacji potwierdzającej brak chorób genetycznych.

Czasami w jednym miocie rodzi się Xolo kilku odmian: standardowej, średniej i miniaturowej. Ze względu na tę cechę dość trudno jest wybrać szczeniaka do dalszego udziału w wystawach, ponieważ nie będzie możliwe przewidzenie jego wielkości. Jest to możliwe tylko dla tych, którzy hodują rasę i obserwują psy przez długi czas. Jeśli interesuje Cię klasa wystawowa Xoloitzcuintle, poproś hodowcę o wskazanie potencjalnych kandydatów.

Wygląd szczeniąt może być odrażający: pulchność, liczne fałdy na tułowiu, krótkie i niezgrabne nogi, tępy pysk… Jednak przy wyborze szczenięcia nie należy skupiać się wyłącznie na tym: z Xolo wyrastają pełne wdzięku psy o gładkiej skórze i jasnej sierści , wydłużone nogi. Szukaj przyjaciela według charakteru – a nie przegrasz!

Zwróć uwagę na zabawne i ciekawskie dzieci, które nie boją się podejść do nieznajomego. W takim przypadku najlepiej wybrać szczeniaka, który jest umiarkowanie aktywny: nie znęca się nad bliskimi, ale nie tchórzliwie kuli się w kącie. Xoloitzcuintle dziedziczy temperament po rodzicach, więc kilka minut komunikacji z suką lub samcem pomoże Ci zrozumieć, jak łatwo dogadujesz się ze szczeniakiem. Płeć nie gra roli, bo wszystkie psy okazują swojemu właścicielowi niesamowite przywiązanie.

Szczenięta Xoloitzcuintle

Ile kosztuje xoloitzcuintle

Cena Xoloitzcuintle zaczyna się od 150 dolarów. Za tę kwotę będzie można kupić rasowego szczeniaka spełniającego częściową normę (klasa pet). Meksykańskie bezwłose psy z elitarnym rodowodem będą kosztować znacznie więcej – 2500 dolarów rubli. Zwierzęta te będzie można wygrać na wystawie lub wykorzystać w pracach hodowlanych.

Nie każdy zgadza się na zakup zwierzaka o bardzo nietypowym wyglądzie. Jeśli jednak podoba Ci się pomysł zostania najlepszym przyjacielem psa, cieszącym się reputacją odstraszacza złych duchów, Xoloitzcuintle jest Twoją opcją!