Inteligencja psa i rasa: czy istnieje związek?

 Wielu mocno wierzy, że inteligencja psa zależy od rasy. Tworzą nawet coś w rodzaju ocen: kto jest najbardziej inteligentny, a kto niezbyt inteligentny. Czy jest sens? 

Inteligencja psa: co to jest?

Obecnie wielu naukowców bada inteligencję psów. I próbowali dowiedzieć się, czy podział ras jest sprawiedliwy. Znalazłem ciekawą rzecz. Bardzo kuszące jest utożsamianie inteligencji z posłuszeństwem i wykonywaniem poleceń. Na przykład pies jest posłuszny – to znaczy, że jest mądry. Nie słucha – głupiec. Oczywiście nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Inteligencja to umiejętność rozwiązywania problemów (również tych, z którymi pies spotyka się po raz pierwszy) i bycia w tym elastycznym. Dowiedzieliśmy się też, że inteligencja nie jest jakąś holistyczną, monolityczną cechą, do której można przyczepić linijkę. Inteligencję psów można podzielić na kilka składowych:

• Empatia (umiejętność nawiązania emocjonalnego związku z właścicielem, „dostrojenie się do jego fali”).
• Umiejętność komunikowania się.
• Podstępny.
• Pamięć.
• Roztropność, roztropność, umiejętność kalkulacji konsekwencji swoich działań.

 Każdy z tych elementów można rozwijać w różnym stopniu. Na przykład pies może mieć doskonałą pamięć i zdolności komunikacyjne, ale nie jest zdolny do przebiegłości. Albo chytra, która polega tylko na sobie i jednocześnie nie spieszy się z wykonywaniem poleceń, jeśli wydają jej się one bez znaczenia lub nieprzyjemne. Zadania, które pierwszy pies może łatwo rozwiązać, nie mogą być rozwiązane przez drugiego psa – i odwrotnie. Utrudnia to kategoryzację „głupi – mądry” według rasy, ponieważ zostały one „wyostrzone” do rozwiązywania zupełnie innych problemów, co oznacza, że ​​rozwinęły zupełnie inne aspekty inteligencji: na przykład komunikacja z człowiekiem jest bardzo ważna dla psów pasterskich , a spryt jest niezbędny dla łowcy nor, który musiał polegać tylko na sobie. 

Inteligencja i rasa psa

Powstaje naturalne pytanie: jeśli psy tej samej rasy były hodowane w celu rozwiązania pewnych problemów, czy oznacza to, że mają jednakowo rozwinięte „komponenty” inteligencji? Tak i nie. Z jednej strony oczywiście genetyki nie da się zamknąć w piwnicy, to się objawi w ten czy inny sposób. A z drugiej strony umiejętność rozwiązywania określonego typu problemu (a co za tym idzie rozwój pewnych elementów intelektu) też silnie zależy od tego, do czego pies jest zorientowany i jak się z tym komunikuje.

Na przykład, bez względu na to, jak silny jest genetyczny potencjał umiejętności budowania komunikacji z człowiekiem, jeśli pies spędza życie na łańcuchu lub w głuchej zagrodzie, potencjał ten jest mało przydatny.

 A kiedy do eksperymentu wzięto owczarki niemieckie i retrievery, które wykonywały różne zawody (poszukiwacze i przewodnicy niewidomych), okazało się, że detektywi (zarówno owczarki niemieckie, jak i retrievery) radzili sobie z zadaniami przekraczającymi możliwości przewodników obu ras – i vice versa. Oznacza to, że różnica wynikała raczej nie z rasy, ale z „zawodu”. I okazało się, że różnica między przedstawicielami tej samej rasy, ale różnych „specjalności”, jest większa niż między różnymi rasami „pracującymi” w tej samej dziedzinie. W porównaniu z ludźmi jest to prawdopodobnie jak fizycy teoretyczni i językoznawcy różnych narodowości. Stwierdzono jednak różnice między metysami (kundlami) a psami rasowymi. Psy rodowodowe generalnie lepiej radzą sobie z zadaniami komunikacyjnymi: są bardziej zorientowane na ludzi, lepiej rozumieją mimikę twarzy, gestykulację itp. Ale kundle z łatwością omijają swoich rasowych odpowiedników, gdzie potrzebna jest pamięć i umiejętność wykazania się niezależnością. Kto jest mądrzejszy? Każda odpowiedź będzie dyskusyjna. Jak to wszystko wykorzystać w praktyce? Obserwuj swojego psa (bez względu na rasę), zadawaj mu różne zadania i rozumiejąc, jakie „składowe” inteligencji są jego mocnymi stronami, wykorzystuj je w szkoleniu i codziennej komunikacji. Rozwijanie umiejętności i nie wymaganie niemożliwego.